Onze goede vriend Michaël heeft een beeld gemaakt. Terwijl we het bekeken vertelde hij dat hij het altijd zo gek vond dat een beeld, als het af was, echt iets anders wordt. ‘Mensen zien altijd alleen maar het eindresultaat, ze weten niet half hoe groot het LIJDEN is als je een beeld maakt.’
Juist dit gegeven maakt me steeds voorzichtiger met het bijhouden van een blog over mijn werk. Het lijden is privé. Mijn beslissingen vaak grillig. Mijn werkwijze is een beetje als mijn leven; iets doen, kijken of het klopt, bijstellen of veranderen. Erg intuïtief. Maar het is niet alleen maar intuïtie, het is een soort omgekeerd leren. En het vraagt een enorme concentratie op het werk. In periodes van hard werken valt het me vaak zwaar om mijn tijd te verdoen: wat dat dan ook moge zijn want er zijn uren dat ik niets doe – hoorde Klaas Gubbels dat vertellen in een interview -Kunststof-en heb hem ervoor bedankt-.
Zoiets als naar de film Mamma Mia gaan.
Maar tsja, Michaël had zijn beeld af -hij wel- dus we gingen en het was geweldig leuk en energiek. In Zürich met op een rij een Zwitser, een Zweedse, twee Duitsers en twee Nederelanders die tijdens de pauze en na de film hun herinneringen deelden. Ik vond Abba altijd iets triests hebben, maar Meryl Streep vond ik he-le-maal ge-wel-dig .
Over iconen gesproken.

En ja, ook tekeningen van Louise Bourgeois gezien die zoooo energiek zijn, zoooo helemaal goed

Bij de nieuwe kleuren verf lag een grote tube groene aarde. Smeerde geweldig, goed mengbaar. Het moest en zou een heel groot vlak groene aarde worden. Het liefst zou ik hele wanden met deze rustgevende kleur beschilderen. Omdat het groene aarde heet? In deze winterkou misschien ook wel iets dat aanspreekt. Mij wel tenminste. Ik wilde het gewoon graag uitsmeren, er met mijn neus opzitten. En de vrouw was er eigenlijk meteen, aanwezig, lekker midden op het vlak. Even kwam Giotto om de hoek kijken, ik heb hem maar een knipoog gegeven. Hij kon het hebben.

Laat het een nieuwjaarsgroet zijn dit schilderij. Een feest om te maken.

De bladzijde ‘ín beeld’is de pagina met foto’s.

Het is zondagochtend 10 juni. Vroeg nog. Je zou zeggen: het is volbracht. Ze staan. Er is een -beetje bij elkaar geharkte- opening geweest door burgemeesters en RWS samen, ik kon er niet echt wijs uit worden. Een hecht samenwerkingsproject tussen veel partijen, dat was wel duidelijk met zoveel sprekers. Het werk zelf zal het werk moeten doen. Dat trekt zich gelukkig niet zoveel aan van dat soort gelegenheden.
Tijdens de opening hoorde ik achter me man A tegen bij man B zeggen: ‘Bij de pont staan van die hele grote schilderijen. Ik heb er niets mee maar ik vind het toch mooi.’

Ik hoop dat het voor meer mensen zo zal zijn.

Ik had met mezelf afgesproken lui te gaan ontbijten en een boek te lezen. Maar ik kan de vlaggen niet loslaten.
Na de installatie vrijdag -in een tropische hitte- waren Cobi en ik vooral opgelucht. De vlagzeilen blijken NIET te klein in dit landschap. Ze zijn fragiel, dat zeker. Ik vind dit het mooie van dit project: alle installaties zijn onderhevig aan verweer en zullen er na 2 maanden buiten allemaal aangetast zijn door de elementen. Dat is ook de bedoeling en dat is ook de reden waarom er in de hele fietsroute een speelse fijnheid heeft. Maar je hoopt natuurlijk dat het verval een beetje elegant gaat gebeuren. Niet meteen scheve gieken en zo.

De vlagzeilen stonden er mooi strak bij. We hebben het risico genomen de palen vast te zetten in de grond waardoor we bij eventuele schade aan de doken we de boel moeten laten gaan.
Maar ’s nachts vroeg ik me opeens af hoe het zou zijn als de doeken echt nat worden: of alle naden de zwaarte aankunnen en of de stof dan niet zou scheuren.
In mijn nette jurkje op weg naar de opening, begon mijn hart steeds heviger te kloppen: zouden de zeilen het overleefd hebben of zou ik een ramp aantreffen?
De dames aan de Doorneburgse kant stonden er fris bij.
EEN geknapt touwtje verraadde dat de zeilen de vuurproef hebben doorstaan: het heeft die eerste nacht gehoosd. geonweerd en gewaaid aan het kanaal. Wat was ik opgelucht.
De mannen – aan de Zevenaarse kant- zijn wat vaak geroteerd tijdens de storm en een mast lijkt schever te staan: toch een goede reden om tevreden te zijn. Dinsdag is een eerst mogelijke dag om in te grijpen.
Foto’s van alle vlagzeilen komen later op deze site.

Voor een gedegen informatie van de fietsroute, klik op http://www.monalisaweb.nl/duet/2007-map/kop_van_pannerden.html
Toch eerst maar ontbijten.
Koffie.
Lekker lui.

Proefopstelling bij Schreur. Bovenkant wordt nog bijgesneden. 

Beneden liggen nu vier vlagzeilen die werkelijk helemaal af zijn. Er zijn er nog twee te gaan. In feite is het niet de tijd die het kost om ze te maken: het is de luchtvochtigheid die tegen zit.

De stof wordt steeds weer gedrenkt in acryl. Maar om een nieuwe laag aan te brengen moet de onderlaag helemaal ingedroogd zijn. Hoe transparant de doeken ook zijn: Ieder doek heeft minstens 6 lagen verf opgebracht gekregen.

Met wat schoonheidsfoutjes is de eerste vlag dan gehesen en als je er voor staat, het licht valt op de voorstelling, dan werkt het zoals gehoopt. Nog een week te gaan.

De punt van Cobi’s banier

DIT was de week van de naaimachine. Hoeken bijstellen, banden weghalen met een tornmesje,5 keer 4 meter dus- op en neer naar Giethoorn tussen de buien door om te kijken of ’t ken. Jan Schreur en zijn vader, die met veel humor en kennis ons bijstaan in het bedenken van oplossingen -ja de werf heet Schreur- slepen dan een mast van zolder en het is een euforisch moment: als het systeem van roteren werkelijk goed werkt en de giek niet rondtolt als een dolleman zodat je het gevaar loopt door een kunstwerk vermoord te worden.
Van dichtbij: erg groot. In het open landschap zullen de zeilen ongetwijfeld klein , heel klein worden.

Als in Repelsteeltje zat ik aan die enorme lappen te naaien, me te verbijten om eindelijk te kunnen gaan verven. Het moment om me af te vragen waar ik in godsnaam aan begonnen ben was daar. Vannacht droomde ik mezelf in een spontaan zelfgefabriceerde documentaire van korte filmpjes waarin ik van alles aan het bouwen was: lemen hutten, boten, roodstenen torens, iets met bomen. Kortom een mooie verbeelding van het beleven van dit project.
Gelukkig kwamen er mailtjes van Cobi die zich een ongeluk zigzagde op háár naaimachine. En toen ik dinsdagmiddag de banieren zag, bij haar in haar witte woon-werkomgeving werd ik er echt stil van. Er is de vraag of onze verschillende beeld-talen bij elkaar kunnen/moeten komen. Cobi’s banieren zijn zo buiten mijn beeldtaal en onverwacht sensibel en kunstzinnig geworden dat we voor het eerst dapper durfden te grappen dat we een volkomen andere richting opgaan: textielkunstenaressen. Helemaal geïnspireerd ben ik thuis gekomen en ben eindelijk, gaan verven. Toch maar geen textielbranche.
Met de laatste cd van de Budha Bar aan het werk. Eindelijk. Heerlijk.
Dus nu heb ik de kwast gebruikt en de eerste vlagzeil is, nog zonder tekst, af. De foto van het werk op de vloer geeft een vertekend beeld: de doeken hebben een heel open weefsel, dus de transparantie kan je niet zien. Ik heb mijn schoenen meegenomen op de foto, zodat het formaat duidelijk wordt..

Ik ben boom – in vertekend perspectief