De punt van Cobi’s banier
DIT was de week van de naaimachine. Hoeken bijstellen, banden weghalen met een tornmesje,5 keer 4 meter dus- op en neer naar Giethoorn tussen de buien door om te kijken of ’t ken. Jan Schreur en zijn vader, die met veel humor en kennis ons bijstaan in het bedenken van oplossingen -ja de werf heet Schreur- slepen dan een mast van zolder en het is een euforisch moment: als het systeem van roteren werkelijk goed werkt en de giek niet rondtolt als een dolleman zodat je het gevaar loopt door een kunstwerk vermoord te worden.
Van dichtbij: erg groot. In het open landschap zullen de zeilen ongetwijfeld klein , heel klein worden.
Als in Repelsteeltje zat ik aan die enorme lappen te naaien, me te verbijten om eindelijk te kunnen gaan verven. Het moment om me af te vragen waar ik in godsnaam aan begonnen ben was daar. Vannacht droomde ik mezelf in een spontaan zelfgefabriceerde documentaire van korte filmpjes waarin ik van alles aan het bouwen was: lemen hutten, boten, roodstenen torens, iets met bomen. Kortom een mooie verbeelding van het beleven van dit project.
Gelukkig kwamen er mailtjes van Cobi die zich een ongeluk zigzagde op háár naaimachine. En toen ik dinsdagmiddag de banieren zag, bij haar in haar witte woon-werkomgeving werd ik er echt stil van. Er is de vraag of onze verschillende beeld-talen bij elkaar kunnen/moeten komen. Cobi’s banieren zijn zo buiten mijn beeldtaal en onverwacht sensibel en kunstzinnig geworden dat we voor het eerst dapper durfden te grappen dat we een volkomen andere richting opgaan: textielkunstenaressen. Helemaal geïnspireerd ben ik thuis gekomen en ben eindelijk, gaan verven. Toch maar geen textielbranche.
Met de laatste cd van de Budha Bar aan het werk. Eindelijk. Heerlijk.
Dus nu heb ik de kwast gebruikt en de eerste vlagzeil is, nog zonder tekst, af. De foto van het werk op de vloer geeft een vertekend beeld: de doeken hebben een heel open weefsel, dus de transparantie kan je niet zien. Ik heb mijn schoenen meegenomen op de foto, zodat het formaat duidelijk wordt..
Ik ben boom – in vertekend perspectief