Gisterenavond heb ik me tijdens een lange avondrit in de auto laten begeleiden door Antony. Én de Johnsons, dat moet gezegd worden. Zijn muziek doemt overal op, in de film “I am your man’, ter ere van Leonard Cohen waar hij het nummer ‘If it be your will’ zingt, in de aflevering ‘freakfolk’- het Uur van de Wolf-, documentaire over een jonge generatie muzikanten in New York. Een groep die sterk autobiografische teksten bij muziek maakt, die heel eigenzinnig zoeken naar een eigen uiting, naar authenticiteit.
En hij is er ook tijdens een gesprek met een vriendin die , net als ik, diep geraakt wordt door zijn muziek. En een ander die bij het begin van de maaltijd vrolijk zegt; ‘ik ga nu iets opzetten, je kent het vast niet maar het is prachtig…’en ja : Antony.
Maar het betekent meer voor me dan mooie liedjes alleen. In recensies wordt zijn muziek óók suikerzoet genoemd. Suikerzoet mag niet. Toch wordt de groep Antony luisteraars groter en groter. Het totale gebrek aan cynisme in zijn nummers staat mijns inziens niet synoniem aan suikerzoet. Omdat het niet vals is maar diep doorleefd. Dat hoor je. Zijn teksten zijn voor mij gedichten die durven onder het oppervlak te kijken en raken aan diep menselijke thema’s. Ze raken het randje van wat je wil beleven en zijn zwaar inspirerend.
In de film/documentaire ‘I am your man’ trad een groep vakmensen op die veel meer dan mooi en glad te zijn hun muziek voorop stellen. Die raar bewegen als ze zingen -Martha Wrainwright trekt krom als een oude vrouw en haar broer Rufus draagt enorme mensenmenigte naar extatische barok alleen door de hartstocht te laten zien aan het publiek- en ieder woord, iedere letter waar maken en eren die ze naar buiten brengen. Meer dan zichzelf. En daardoor mooier.
Zo is het ook met kunst. Met het begrip kunst, met het uitvoeren van kunst. De zin van mijn leraar destijds, dat iedere vierkante centimeter op je werk gewikt , gewogen en bekeken dient te zijn als het af is helpt me steeds om weer en nog eens te kijken -en om 5 hele dagen een hoofd steeds te verwerpen tot ze de juiste blik heeft-. De afgelopen 2 jaar heb ik heel veel gezien. veel gelezen en veel geluisterd. Ik ben geraakt geweest, ontroerd en onthutst. Maar vaak ook, heel vaak, heb ik moeten constateren dat ik niet geraakt werd, dat er iets door werk heen sijpelde dat erg lelijk was, niet gemeend, niet doorvoeld. Het was een zoektocht naar wat ik werkelijk wil met mijn schilderijen. Zodra geld een rol ging spelen bij het werk dat ik maakte werden verleidingen groter. En niet alleen dat: ik heb gemerkt dat ik steeds weer bij ieder werk wil voelen en weten dat het waar is wat ik maak. Iets in de wereld rond Antony sterkt me in het gevoel dat ik ergens bij hoor.
Vandaar de animatie die ik bij de links gezet heb. Buiten het feit dat de animatie van uitzonderlijke kwaliteit is, is de combinatie van hoekige tekenstijl met de ronde zangstem bijna verslavend.
En ondertussen ga ik naar de bloemen….
