En zo stonden wij de eerste week van mei in de zon in het weiland achter Cobi’s huis.
Innig geluk dat het weer goed bleef tot zaterdag en wij alle lappen in de eerste kleuren konden zetten. We bleven niet zonder vlekken, hoewel Cobi schoner werkt dan ik. Ik geloof dat ik nu nog, een week later, verfresten op mijn been vind, en bij mijn nagels, die er op deze foto nog christelijk uitzien.

Toch zijn we bezorgd over de grootte van de uiteindelijke vlagzeilen. Buiten vallen alle formaten heel snel weg. En de transparantie van de zeilen die min of meer op gaan in het landschap is heel kwetsbaar en meteen een enorme uitdaging. Alsof je kant ophangt in het landschap. Ik heb inmiddels gehoord dat de plek waar de vlagzeilen komen te staan wel zo is dat men er op korte afstand naartoe kan komen -en dus de tekstfragmenten kan lezen die op de gekleurde vlakken komen te staan-. De mast en giek zijn al klaar en voor de formaten en de snijlijn zouden we vandaag de vlaggen hijsen en kijken hoe het geheel eruit komt te zien, ware het niet dat het vandaag stortregent.

Ik houd me dus deze dagen bezig met het naaien van de banden op de zeilen voor versteviging en Cobi is begonnen met het naaien van de banieren die breed uit kunnen waaien. Op de Albert Cuyp heb ik goede ouderwetse verstevigingsbanden gevonden en mijn arme machine kraakt en zwoegt kuchend en puffend zich een weg door de al geplastificeerde lagen stof.
Té dichtbij mogen toeschouwers nu ook weer niet komen..

Het is de eerste mei. Alle voorbereidingen voor de vlagzeilen zijn getroffen. Ik HEB me voorgenomen eens in de 2 weken op dit weblog te schrijven maar de planning is wat lastig. Voorbereidingen zijn geen nieuws. Het is nadenken en opbellen en uitproberen en langsrijden en ongerust zijn. Maar we hebben een prachtig gedicht als aanleiding voor ons project. De laatste strofe is de kern van het project en waar we de komende weken mee gaan werken. We staan echt in de startblokken. Cobi knipt de stof nu en ik ga vandaag verf inslaan.
Hierboven heb ik wat vingeroefeningen van de laatste 2 weken geplaatst. Alle werkdagen begin ik de resten verf zonder inhoud en idee te ‘beverven’, om het zo maar te zeggen. Het blijken dagboekfragmentjes te worden die onverwachte beelden laten zien als samenraapsel uit mijn geheugenarchief. :
Het paard blijkt een draaimolenpaard dat met voeten gebonden nederig staat te wezen -een directe link naar de hartoperatie van mijn moeder vorige week. Zij heeft vier weken in het ziekenhuis doorgebracht wachtend op deze ingreep.- De machteloosheid van de situatie en het ziekenhuis dat in haar eigen organisatie omkomt is wel zorgelijk te noemen. Het maakt mensen zo afhankelijk in hun zwakste positie.

Het werkje hierboven is een impressie van Giethoorn zoals Cobi en ik Scheepswerf Schreur bezochten die voor ons de masten van de vlagzeilen aan het maken is. Een hele oude werf aan zo’n typisch Giethoorns kanaal dat gespecialiseerd is in het maken van de eikenhouten punters. Ik heb niet veel met zeilen zelf maar deze boten vind ik helemaal geweldig. En terwijl ik verf aan het uitsmeren ben en mijn gedachten langzaam vormeloos worden blijkt het ingekraste tafereel een beeld te zijn dat helemaal klopt met de sfeer die we aantroffen.
Het is erg leuk om deze vingeroefeningen te doen. Er is een onbekommerdheid die me ook meteen het ‘echte werk’ in zuigt: verfijningen bij mijn dames en de juiste uitdrukkingen steeds weer toetsen. -Er staan er nu drie op stapel-. Tegelijkertijd heb ik de kinderstempels geprobeerd die ik de afgelopen maand met de groep 3 en 4 van wel 8 basisscholen in Steenwijk heb gebruikt. Een programma dat door Scala hier in Meppel ontwikkeld is. Ik heb grote en kleine scholen gezien en allerlei leerkrachten en heel veel heel erg leuke kinderen. Allemaal stempelen en sjabloneren met rode wangen van ijver. Meisjes altijd geconcentreerd -of onzeker- en de jongetjes heel blij als ze met gereedschap -verfrollertjes- aan de slag mogen. En snel klaar!
Het mooiste moment?

Toen ik een klas vroeg of ze wisten wat vormen zijn, en of ze dan een paar vormen konden noemen.
Een jongetje antwoordde met ernst en enthousiasme:
‘Alles is vorm! De tafel is een vorm. U bent een vorm. Wij zijn vormen!’

En hij spreidde zijn handen op bijna evangelische wijze uit.

We waren waarschijnlijk de enige nederlanders ‘at the BAM’ in Brooklyn bij het concert van Antony Hegarthy en the New York Philharmonic, vrijdagavond 9 maart. Bij het binnengaan in de zaal klonk uit de speekers een toespraak van Martin Luther King.

Geen reden tot zwijgen voor het publiek. En hoe te beschrijven? Dit publiek. Ik ben nooit zo van de concerten geweest dus het hele fenomeen was gloednieuw voor me. : Allemaal mensen die om precies de zelfde reden als ik hier in deze zaal waren beland: omdat zij ook tijdens het auto rijden of op droeve en diepe dagen de meeste teksten als inprint en bij herhaling toegediend krijgen ergens van binnen. Iets dat zo intiem is lijkt niet gedeeld te kunnen worden. Maar ja, als je daar met een paar honderd man op diezelfde plek geraakt wordt dan werkt er wel iets. Er werd geschreven dat hij de zaal hypnotizeerde. Dat is denk ik te zacht uitgedrukt. Wat hij op riep bij mij komt terug in een woord dat nu na een week de lading dekt: Fragile.
En als toevoeging: handle with care

En kunst, New York?

O ja ja het hield niet op. MOMA, -eindelijk de dansers van Matisse gezien die tijdens mijn studie boven mijn bed hingen, achteloos boven een trap hangend.. En een videoinstallatie van Pippilotta Riist die onweerstaanbaar geweldig is- Guggenheim, het DIA Beacon -tip van Steven: neem de trein en ga naar Beacon- en ja, wat een fantastisch museum is dat: De Mooiste spin van Louise Bourgeois op de Beste plek denkbaar, Cy Tombly, Richter, 4 kolossen van Richard Serra in een ruimte die speciaal hiervoor ontworpen is, enorm veel enorm groot en door al het daglicht een heel ruim klimaat. Je kan fietsen door de zalen en we vielen van de ene beleving in de ander. Amazed, yes.
De besten, de grootsten en het mooist getoond. Zonder overdrijven.
Met, ja en dat vind ik héél belangrijk, op veel plaatsen van die heel lekkere banken om in uit te rusten en min of meer in slaap te vallen. Een neiging die ik heel vaak heb tijdens het musea bezoeken. Alsof al dat moois me acuut te veel wordt en ik door mijn ogen dicht te doen het beter op me in kan late werken. Gelukkig was ik niet de enige en dat weet ik nu voorgoed.
En in Chelsea, galeries in en uit van alles en nog meer tegen gekomen waarvan de tekeningen van Balint Zsako me het meest zijn bijgebleven. Ik plaats hem bij de links. Zo raak, luchtig en perfect kijkplezier dat het opviel tussen het vele moeizame en pompeuze gebral in het fancy Chelsea circuit. Ergens moet al een ander circuit bezig zijn zich te ontpoppen, kan niet anders.

En dan onder de noemer bijzondere ervaringen : Heb ik eindelijk met een cappucino in kartonnen beker door een drukke straat gelopen en gemerkt dat dat ook erg onhandig is. Bovendien komt Starbucks nu in Nederland las ik bij terugkomst als grootste nieuws. Blij zijn? De smaak van de koffie op zich is goed, maar de kwaliteit van de cappucino laat te wensen over: veel te melkig. Als je een kleine capp. neemt en een expresso erbij gooit is de smaak goed, maar het geheel te lauw.

Morgen vertrekken we naar New York. De lijstjes met What to See en What to Buy worden langer en langer. We zijn er niet goed in, Mark en ik, om ons voor te bereiden. Tenminste: ECHT voor te bereiden. Ik ga altijd liever ergens heen en volg mijn neus een beetje. Maar, ouder en wijzer geworden weet ik dat je bij stedentripjes toch maar beter wel in je hoofd kan hebben wat je wil gaan zien.

Ik ben altijd gelukkiger als ik een werk in opzet heb staan. Ook nu laat ik een dame in het rood achter. Het ging gewoon niet anders. Ik zou aan iets ‘echts’ beginnen maar toch trok dit doek me zo dat ik er mee aan de slag moest. En ja daar was ze weer. Tegen cursisten zeg ik vaak dat je iets net zolang kan schilderen tot het op is. Want ben je leeg geschilderd dan ontstaat er vanzelf iets nieuws. De rode jurken staan in mijn hoofd geprint. En laten een kant van me zien waar ik me ook zo voor geneer: dat oer vermengd met Oilily – achtige truttigheid.

Ik gun mezelf een periode van werken waarin ik zoek naar een uitspraak die raakt aan het archetypische.

Niet het kleffe ik-zou -zo -graag-willen-dat- de-wereld-mooi-was maar het vrouw zijn van 45 jaar. Niet ongeschonden en niet verpletterd. Vruchten plukkend en tranen gedroogd. Littekens blootgelegd.
Over de rode dames kan ik eerlijkheidshalve zeggen dat ik vooral geniet van het schilderen zelf. Net zoals vroeger achterin de auto, tussen mijn zussen geperst, op weg naar Frankrijk met een blocnote van de HEMA op schoot, onmogelijk formaat, eindeloze herhalingen van meisjes. Eindeloze kleine variaties op een thema. Er was alleen zo’n blocnote en een balpen voor nodig om uren en uren in een wereld te zijn die maakbaar was.

Gisterenavond heb ik me tijdens een lange avondrit in de auto laten begeleiden door Antony. Én de Johnsons, dat moet gezegd worden. Zijn muziek doemt overal op, in de film “I am your man’, ter ere van Leonard Cohen waar hij het nummer ‘If it be your will’ zingt, in de aflevering ‘freakfolk’- het Uur van de Wolf-, documentaire over een jonge generatie muzikanten in New York. Een groep die sterk autobiografische teksten bij muziek maakt, die heel eigenzinnig zoeken naar een eigen uiting, naar authenticiteit.

En hij is er ook tijdens een gesprek met een vriendin die , net als ik, diep geraakt wordt door zijn muziek. En een ander die bij het begin van de maaltijd vrolijk zegt; ‘ik ga nu iets opzetten, je kent het vast niet maar het is prachtig…’en ja : Antony.
Maar het betekent meer voor me dan mooie liedjes alleen. In recensies wordt zijn muziek óók suikerzoet genoemd. Suikerzoet mag niet. Toch wordt de groep Antony luisteraars groter en groter. Het totale gebrek aan cynisme in zijn nummers staat mijns inziens niet synoniem aan suikerzoet. Omdat het niet vals is maar diep doorleefd. Dat hoor je. Zijn teksten zijn voor mij gedichten die durven onder het oppervlak te kijken en raken aan diep menselijke thema’s. Ze raken het randje van wat je wil beleven en zijn zwaar inspirerend.
In de film/documentaire ‘I am your man’ trad een groep vakmensen op die veel meer dan mooi en glad te zijn hun muziek voorop stellen. Die raar bewegen als ze zingen -Martha Wrainwright trekt krom als een oude vrouw en haar broer Rufus draagt enorme mensenmenigte naar extatische barok alleen door de hartstocht te laten zien aan het publiek- en ieder woord, iedere letter waar maken en eren die ze naar buiten brengen. Meer dan zichzelf. En daardoor mooier.
Zo is het ook met kunst. Met het begrip kunst, met het uitvoeren van kunst. De zin van mijn leraar destijds, dat iedere vierkante centimeter op je werk gewikt , gewogen en bekeken dient te zijn als het af is helpt me steeds om weer en nog eens te kijken -en om 5 hele dagen een hoofd steeds te verwerpen tot ze de juiste blik heeft-. De afgelopen 2 jaar heb ik heel veel gezien. veel gelezen en veel geluisterd. Ik ben geraakt geweest, ontroerd en onthutst. Maar vaak ook, heel vaak, heb ik moeten constateren dat ik niet geraakt werd, dat er iets door werk heen sijpelde dat erg lelijk was, niet gemeend, niet doorvoeld. Het was een zoektocht naar wat ik werkelijk wil met mijn schilderijen. Zodra geld een rol ging spelen bij het werk dat ik maakte werden verleidingen groter. En niet alleen dat: ik heb gemerkt dat ik steeds weer bij ieder werk wil voelen en weten dat het waar is wat ik maak. Iets in de wereld rond Antony sterkt me in het gevoel dat ik ergens bij hoor.

Vandaar de animatie die ik bij de links gezet heb. Buiten het feit dat de animatie van uitzonderlijke kwaliteit is, is de combinatie van hoekige tekenstijl met de ronde zangstem bijna verslavend.

En ondertussen ga ik naar de bloemen….