Dagboek
Mamma Mia
Onze goede vriend Michaël heeft een beeld gemaakt. Terwijl we het bekeken vertelde hij dat hij het altijd zo gek vond dat een beeld, als het af was, echt iets anders wordt. ‘Mensen zien altijd alleen maar het eindresultaat, ze weten niet half hoe groot het LIJDEN is als je een beeld maakt.’
Juist dit gegeven maakt me steeds voorzichtiger met het bijhouden van een blog over mijn werk. Het lijden is privé. Mijn beslissingen vaak grillig. Mijn werkwijze is een beetje als mijn leven; iets doen, kijken of het klopt, bijstellen of veranderen. Erg intuïtief. Maar het is niet alleen maar intuïtie, het is een soort omgekeerd leren. En het vraagt een enorme concentratie op het werk. In periodes van hard werken valt het me vaak zwaar om mijn tijd te verdoen: wat dat dan ook moge zijn want er zijn uren dat ik niets doe – hoorde Klaas Gubbels dat vertellen in een interview -Kunststof-en heb hem ervoor bedankt-.
Zoiets als naar de film Mamma Mia gaan.
Maar tsja, Michaël had zijn beeld af -hij wel- dus we gingen en het was geweldig leuk en energiek. In Zürich met op een rij een Zwitser, een Zweedse, twee Duitsers en twee Nederelanders die tijdens de pauze en na de film hun herinneringen deelden. Ik vond Abba altijd iets triests hebben, maar Meryl Streep vond ik he-le-maal ge-wel-dig .
Over iconen gesproken.
En ja, ook tekeningen van Louise Bourgeois gezien die zoooo energiek zijn, zoooo helemaal goed
Leonard Cohen Westergasfabriek Amsterdam
http://nl.youtube.com/watch?v=RQkSYHSFcXA
Een van de mooiste avonden dit jaar: 12 Juli. Amsterdam. Leonard Cohen, 73 jaar. We hebben geluk en staan heeeel dicht bij het podium. Een belgische jongen vertelde me al voor het concert -hij had hem twee dagen ervoor in Brugge gehoord- dat hij erg goed bij stem was. Maar wat nog meer. Een meester, is hij. Drie uur lang onvermoeibaar, bekende na bekende teksten, teksten met herinneringen, teksten met kleine veranderingen, teksten die meeleven en geleefd hebben en waar hij aan het einde voor bedankte: ’thank you for keeping my songs alive for so long’Hij moest eens weten…en hoeveel voor ik denk iedereen die aanwezig was, die alle teksten kennen, zijn gedichten mee declameerden. Genereus en allang voorbij het moment te moeten winnen stond daar een man in pak, liefdevol, en genereus. Bijna dankbaar en met hem een heel veld dankbare toehoorders. We zijn allemaal gebutst en gescheurd en een beetje gebroken, dacht ik tijdens het luisteren, maar we leven allemaal nog.Het mooiste nummer, tijdens de toegiften, If it be your will, gedenkwaardig mooi.
noors geluk
Is de geur van aardbeien in de keuken. Ik herinnerde het me plotseling weer toen we ons gisteren met z’n vieren tegoed deden aan zachte frambozen en helemaal goede aardbeien. En verder, ik schilder weer. Knarsetandend en nog heel zoekend, dat wel, en dat zoeken gaat alle kanten op. Terwijl iedereen zich verheugt op het voetbal werk ik me een weg naar binnen.
En wat doen noren deze dagen? Massaal verliefd op Odd Nordstoga. je moet er noors voor kunnen, maar iets meer noors als dit is eigenlijk niet mogelijk…
My childhood never lost its magic / mystery / drama
Parijs
Een weekeinde lang rondshoppen van de ene toptentoonstelling naar de andere. Goed eten, lekker drinken en vooral, vooral de gesprekken erna, ervoor, achteraf. Zeg mij niet meer dat kunst niet raakt. Heftige emoties, intense verwondering, herinneringen, levensverhalen, maatschappelijke relevantie, en de vraag: wat is mijn rol in dit geheel, mijn opvatting, mijn manier.
Nu was de opbouw van ons tripje ook niet mis: beginnen met Louise de Bourgeois in het Centre Pompidou, de dag erna een bezoek aan de tentoonstelling van Sophie Calle in de -oude- Bibliothéque nationale de france, een avondbezoek -het was een knetterdrukke museumnacht in D’Orsay en als afsluiter zondagmiddag Jan Fabre in het Louvre.
Louise Bourgeois :
http://www.urbanmag.be/artikel/1243/my-childhood-never-lost-its-magic-never-lost-its-mystery-never-lost-its-drama
Zoals vorig jaar in new York werd ik wederom meteen bij de strot gegrepen door haar werk. Fris als een hoentje, het had gisteren gemaakt kunnen zijn, straalt haar werk uit de veertig, vijftiger jaren nog steeds een enorme vitaliteit uit. We hebben ons erg druk gemaakt over de psychische gesteldheid van de Bourgeois -Autiste?- Narciste?- en de installaties, schilderijen en beeldhouwwerken nergens op zwakheden kunnen betrappen. Een magische haat-liefde wereld, gruwelijk en menselijk tegelijk, ontegezeggelijk vrouwelijk en strijdbaar, waarbij het gevecht met/tegen de andere sekse, en de eenzaamheid voorop staan. Ga zien !
Sophie Calle
http://www.vn.nl/KunstCultuur/KunstDesign/ArtikelKunstDesign/TakeCareOfYourself-SophieCalle.htm
Al in Venetië afgelopen zomer heb ik deze tentoonstelling kunnen bekijken en ik was verschrikkelijk enthousiast. Nog een keer nu, in Parijs, de enorme bibliotheek die met veel zitplaatsen ruimte en rust biedt om dieper op het probleem in te gaan. De brief van haar minnaar is er een die doet nadenken: Hij verbreekt de relatie met Sophie omdat hij het niet kan laten de drie anderen niet meer te zien. -Vooral die ’trois autres’.- Hij neemt aan dat zij , zoals zij bij het begin van hun relatie heeft gesteld, hem dus niet meer wil zien en verbreekt de verhouding. De brief wordt door 103 vrouwen en een man, geïnterpreteert, geanalyseerd, beantwoord.
Ook nu waande ik me in een soort vrouwenbadhuis, een vriendelijk klinkend maar erg venijnig antwoord op de brief. Het voerde ons tot de volgende vragen:
– Gaat deze tentoonstelling over de intimiteit van de relaties met een oost/west gegeven. Immers, een Islamitisch huwelijk staat een huwelijk met vier vrouwen toe, een westerse alleen de monogame verbintenis.
– Gaat deze tentoonstelling over de macht van de vrouw, de ontmannelijking van de man door onze roep om unieke aanwezigheid van de man, ondanks zijn niet-monogame aard?
– Moeten we ons schamen voor onze soortgenoten die blijken binnen hun professie verre van objectief te reageren?
Ik heb het boek waarin alle 104 reacties klaar liggen voor onderzoek. Bezoekers op de tentoonstelling -best veel stellen- gedroegen zich al na 10 minuten wat flirterig, alsof zij geheimen deelden, elkaar begrepen, en ook wij hadden gespreksstof te over.
Jan Fabre , Louvre, De Engel van de metamorfose
http://d-sites.net/nederlands/fabredossier.htm
Last but not Least. Jan Fabre en de Noord-Nederlandse schilderkunst. Negenendertig zalen. Steeds naast, tussen en boven topstukken uitspraken en associaties van Fabre. Niet zijn eigen pijn, of ervaring, maar zichzelf als medium om wereldgeschiedenis en machtsverhoudingen ter discussie te stellen. Zwaar indrukwekkend. Bij leven een zo grote bijdrage in het Louvre neer te zetten, en voor mij werd ook duidelijk wat de werkelijke bijdrage van Moderne Kunst in de geschiedenis is.
Sicilië
Naast de kathedraal van Monreale -bij Palermo-is een prachtige kloostergang. In een hoek van die kloostergang is een fontein. Het verhaal gaat, dat als een vrouw daar haar handen wast, zij tien jaar jonger zal worden.
Ik heb het gedaan.
Een beetje lacherig en toch hoopvol.
Lucian Freud
Esther Freud is een van mijn favoriete schrijfsters. Haar vader, Lucian Freud moest en zou ik zo snel mogelijk zien. Tenminste, zijn schilderijen in het GEM. De portretten. De video. Men kan niet om Freud heen, hij is overal. Maar ook als je de hele catalogus al hebt doorgebladerd dan is voor zijn schilderijen stáán zoiets als een eredienst bijwonen. Een eredienst aan de schilderkunst en het bewijs dat ze niet gestorven is onderweg. Dat zoeken en concentratie en proberen gewoon de weg van de schilder is.
Dat oren niet kloppen en toch weer vreselijk wel, dat er zo ver doorgeschilderd is dat een hoofd helemaal bestaat uit ophopinkjes van verf, dat de ziel zo zalig verpakt in de verf zit.
Wat een genot, volgende week nog een keer.
Lucian freud, zelfportret
een fantastische dag
Expositie 6 april
Ik roep iedereen toe dat ik na 6 april weer ga leven. Maar tot dan ben ik nog zo veel mogelijk aan het werk. Tot dan probeer ik nog zo veel zo goed en zo rustig mogelijk af te krijgen. Deze week gaan uitnodigingen de deur uit en bereid ik me intern -en met plezier- voor op wat komen gaat.
Plaats: Villa Sonsbeek Arnhem
Tijd: 15.00 uur
De vrouwen die uitgenodigd zijn om een bijdrage te leveren aan de opening van 6 april zijn:
Corinne Hemink -van der Hoeven, die ik een paar jaar geleden heb ontmoet en met wie ik een paar maanden samen heb kunnen werken. Zij is gewend om anderen te bevragen op hun inspiratiebronnen, hun volharding, en kijkt niet cynisch naar kunst/wetenschap, maar zoekt steeds naar verbanden. ZIj gaat de tentoonstelling openen.
Marije Verbeeck, schrijver -en in die hoedanigheid degene die het beste weet te verwoorden wat ik zoek, omdat zij voor een deel hetzelfde pad volgt. Een heerlijke mee-lever.
Marthe Koning, coördinator Kunsthuis de Secretarie, maar voor mij een heel stimulerend contact omdat zij vanuit een geheel ander perspectief -die van een tentoonstelling maken- en haar wijze van vragen stellen me als geen ander weet te prikkelen
Signe Kiel , -solo- zangeres oude -barok- muziek. Zij laat zich door de tentoonstelling inspireren om -vrijwel zonder begleiding- een lied te zingen, als antwoord op en echo uit het verleden, gezongen in het heden, ik zie een parallel tussen onze werken en ben heel benieuwd…
nog even doorbijten
willy van der duyn
Vrijdag ons project ‘Tempel van de Muzen’ gelanceerd. Waanzinnig veel belangstelling voor dit multi-disciplinaire-project. Waar halen die onderwijsbevoegden toch die abstracte woorden vandaan: belevingstocht is de juiste noemer. Ik houd van dit soort probeersels maar ben wel benieuwd wat ‘men’ er van gevonden heeft. Traditioneel was het zeker niet, en verrassend heel erg wel. ( http://www.scalacentrumvoordekunsten.nl/)
Op de valreep dit weekeinde nog: opening expositie van werk van Willy van der Duyn. Vorige week bij mijn rondgang in de Eusebiuskerk in Arnhem steeds weer bij haar werk uitgekomen. Prachtig persoonlijk werk. Zaterdag in de Albert Heijn Hans Emmelkamp (Galerie de Sluis Meppel http://agdesluis.berka.nl/) tegen het lijf gelopen die me vertelde dat hij die middag werk zou openen -beetje plastisch uitgedrukt- wat ik vermoedelijk wel zou waarderen. Ja dus. Het werd een te snel bezoekje.
En de opening van de expositie van werk van Cobi Mooiweer in de Witte Kamer in Delden. Ook hier: Te snel, te snel te snel. (Sorry Co!)
don’t refuse a proposition
No country for old men : ik werd helemaal verliefd op de hoofdrolspeler Javier Bardem en heb toen , bij ons in Meppel kan dat nog, in de aanbiedingenbak bij de dvd zaak een eerdere en ook aangrijpende film aangeschaft: Mar Adentro -the sea inside-. Hier kan hij ook praten.
Terracottaleger in Assen. Druk en een RIJ voor het museum. Druk binnen. Boze mevrouwen met enorme brillen op voor die ene enkele w.c. Assen wrijft massaal in de handen bij deze tentoonstelling en loopt helemaal binnen. Iedereen lift mee op China. De tentoonstelling is hiermee een happening geworden en ik kreeg het aangename gevoel een historisch event mee te maken. Goede feestelijke tentoonstelling. Het chocolaatje dat ons aangeboden werd in de rij (storm dus) voorspelde mij geluk en de boodschap: ‘Don’t refuse a proposition you will be made this week’
Ik zou zeggen: meldt u.