Proefopstelling bij Schreur. Bovenkant wordt nog bijgesneden. 

Beneden liggen nu vier vlagzeilen die werkelijk helemaal af zijn. Er zijn er nog twee te gaan. In feite is het niet de tijd die het kost om ze te maken: het is de luchtvochtigheid die tegen zit.

De stof wordt steeds weer gedrenkt in acryl. Maar om een nieuwe laag aan te brengen moet de onderlaag helemaal ingedroogd zijn. Hoe transparant de doeken ook zijn: Ieder doek heeft minstens 6 lagen verf opgebracht gekregen.

Met wat schoonheidsfoutjes is de eerste vlag dan gehesen en als je er voor staat, het licht valt op de voorstelling, dan werkt het zoals gehoopt. Nog een week te gaan.

De punt van Cobi’s banier

DIT was de week van de naaimachine. Hoeken bijstellen, banden weghalen met een tornmesje,5 keer 4 meter dus- op en neer naar Giethoorn tussen de buien door om te kijken of ’t ken. Jan Schreur en zijn vader, die met veel humor en kennis ons bijstaan in het bedenken van oplossingen -ja de werf heet Schreur- slepen dan een mast van zolder en het is een euforisch moment: als het systeem van roteren werkelijk goed werkt en de giek niet rondtolt als een dolleman zodat je het gevaar loopt door een kunstwerk vermoord te worden.
Van dichtbij: erg groot. In het open landschap zullen de zeilen ongetwijfeld klein , heel klein worden.

Als in Repelsteeltje zat ik aan die enorme lappen te naaien, me te verbijten om eindelijk te kunnen gaan verven. Het moment om me af te vragen waar ik in godsnaam aan begonnen ben was daar. Vannacht droomde ik mezelf in een spontaan zelfgefabriceerde documentaire van korte filmpjes waarin ik van alles aan het bouwen was: lemen hutten, boten, roodstenen torens, iets met bomen. Kortom een mooie verbeelding van het beleven van dit project.
Gelukkig kwamen er mailtjes van Cobi die zich een ongeluk zigzagde op háár naaimachine. En toen ik dinsdagmiddag de banieren zag, bij haar in haar witte woon-werkomgeving werd ik er echt stil van. Er is de vraag of onze verschillende beeld-talen bij elkaar kunnen/moeten komen. Cobi’s banieren zijn zo buiten mijn beeldtaal en onverwacht sensibel en kunstzinnig geworden dat we voor het eerst dapper durfden te grappen dat we een volkomen andere richting opgaan: textielkunstenaressen. Helemaal geïnspireerd ben ik thuis gekomen en ben eindelijk, gaan verven. Toch maar geen textielbranche.
Met de laatste cd van de Budha Bar aan het werk. Eindelijk. Heerlijk.
Dus nu heb ik de kwast gebruikt en de eerste vlagzeil is, nog zonder tekst, af. De foto van het werk op de vloer geeft een vertekend beeld: de doeken hebben een heel open weefsel, dus de transparantie kan je niet zien. Ik heb mijn schoenen meegenomen op de foto, zodat het formaat duidelijk wordt..

Ik ben boom – in vertekend perspectief

Het land aan de overkant

Andere oever:

Haar land blinkt in de zon
onbereikbaar ver
maar ze fluistert
duister en dwingend
en ze danst op haar strand

met mijn handen tegen mijn oren
en de deur op slot
drijft ze haar dwarse rozengeur
zachtjes door muren naar binnen.

Ene oever:

Ons leven was één
en mijn hart zong een lied
van zoetheid en overvloed
tot plotseling nieuw water vloeide
en jou uit mijn armen dreef

ik voel hem niet meer
de stroom is te sterk
het water te diep
niet meer dan mijn tranen bereiken zijn oever.

Andere oever:

De aarde beeft en gromt
woedend door de kerf in haar huid
ze toont haar diepe donkere
muil vol rijpe zwarte humus
en woekerende groei.

mijn verre vrouw roept mij niet meer
ze drukt een kind aan haar borst
en ik vecht mij eenzaam
een doel in het leven.

Ene oever:

Het leven jaagt voort
jong wordt oud en gaat dood
nieuwe rijen nemen hun plaats,
worden oud, gaan dood
met altijd hetzelfde verlangen

naar een brug hoog boven het water
waar ik jou vind en jij mij
maar de droom ontglipt
naar haar nachtelijk rijk.

Andere oever

Het levend begraven
argeloze jongetje huilt weer
ik haal hem naar huis
geduldig leert hij mij ademen
de wind waait zonder zorgen

en mijn brug spant de boog
van oever tot oever
sierlijk genoeg voor jouw schoonheid
en sterk genoeg voor het geluk.
Ene oever

De nacht is voorbij en de stroom
streelt mijn voeten
ik ben water, boom en vis
de wereld spreekt helder
– niemand is ooit alleen –

alleen in ons hoofd is een andere oever
kom in mijn bootje,
kom spelevaren
er is tijd genoeg mijn liefste.

Marije Verbeeck