Dagboek
Daadwerkelijk
http://www.daadwerkelijk.nl/featured-page/
Met Marieke heb ik een geschiedenis. Snel en bright als ze is, lukte het ons beiden om de eerste twee jaar in de basisopleiding Phoenix geen enkele oefening met elkaar te doen. We lijken zo verschillend.
Echter, in het derde jaar hebben we elkaar heel goed leren kennen door onze gemeenschappelijke wens een vrouwenintervisiegroep te vormen. Met vijf vrouwen delen we eens in de zoveel weken ons leven. Vijf dappere, zoekende, humorvolle en strevende vrouwen, altijd op de koffie bij Marieke in haar mooi werkruimte in Utrecht.
En nu sta ik dan op haar website. Het artikel is meerdere malen op en neer gegaan tot ik haar vroeg of ik er niet teveel in was gaan zitten.
Per ommegaande kwam haar antwoord:
‘Haha, wie heeft hier de meeste leiderschap?? Nee hoor schat, ik ben helemaal content zo.”
Blij weerzien
in mijn hoofd ga ik reizen
Onderdeel van een japanse kimono
Grenzen
Toen de werkgroep Blikopener II zaterdag bij elkaar kwam begonnen we eerst met een rondje: En hoe zit je erbij vanochtend?
Na twee maanden hard gewerkt te hebben aan eigen series, sommigen ook 's nachts in hun dromen werden de antwoorden van de werkgroepleden steeds hilarischer:
'Mijn partner zei : je kan ook ophouden'
'Ik ben eruit, maar ik heb van mijn leven nog niet zo hard gewerkt als het over schilderen gaat. 's Ochtends, 's middags, weekeinde…'
'Die van mij wil het woord grenzen niet meer horen'
'Pas vorige week bedacht ik me dat ik aan het doen ben wat ik eigenlijk altijd al doe: grenzen van binnen naar buiten en buiten naar binnen'
'Graag input van iedereen hier want ik weet echt niet meer of ik goed zit…'
Een fijn begin van een werkbespreking. Het blijkt goed voor iedereen te horen dat zij wat stress en twijfelfactor betreft precies op de goede timeline zitten: er zijn nog twee maanden voor de expositie gaat beginnen.
Thema: Grenzen. Opdracht: een serie werk naar het gegeven thema. Minimaal 3, max 10.
Een kleine preview:
En dat is nog maar een heel klein beetje..
dan maar een klein beetje minder moeilijk in 2014
Wijze lessen van Marina Abramovic
Beautiful decay. Prachtig verval… kerst 2013
Dit is een werk van Anya Callacio met de titel Aspire, 1999
Op facebook waart al een paar weken een spelletje rond waarin je door het aanklikken van een post een kunstenaar aangewezen krijgt. Je zoekt deze kunstenaar op en post op jouw beurt op je tijdlijn je favoriete werk van de aangewezen kunstenaar. Het genot van internet is dat je zo snel afbeeldingen vindt dat het een lekker op de bank bezigheid bleek tijdens de feestdagen. Ik kreeg door Hinke Schreuders Anya Callacio aangereikt. Ik kende haar niet en ging op zoek.
Toen ik in een overdaad aan weelde terecht kwam werd ik helemaal blij. Van even zoeken werd het langer zoeken, en beelden zien die ik graag echt gezien en geroken zou willen hebben.
Beautiful decay. Prachtig verval. Ik wens het zien van prachtig verval iedereen toe voor het komende jaar.
Ze vertelt er zelf het best over.
Preserve beauty
Bernadet ten Hove en Katinka Lampe
Bernadet ten Hove Jonge vrouw, 2011. Naar Rogier van der Weyden. Acryl, lakverf en vilt op aluminium 73,5 x 35 x 2 cm
Katinka Lampe 807587, 2008, 80 x 75 cm
Mijn Annaserie is in gevorderd stadium maar nog niet klaar om te tonen. Ik zoek als een gek naar de juiste beeldtaal om de gezichten van de vrouwen gestalte te geven. Steeds word ik geprikkeld, enthousiast en/of geërgerd bij het ontdekken van nieuwe portretten. Is het toeval dat ik steeds meer vrouwelijke portrettisten vind die ook teruggrijpen op de iconografische waarde van 'het portret' en zich afvragen waar die identificatie met het portret nu uit bestaat?
Geprikkeld door Bernadet ten Hove (Trouw, Bijlage letter &geest, 7 dec) die het heeft over het objectiveren van een gezicht en dan uitkomt bij meesters als van der Weijden en Holbein. Geprikkeld (mijn terrein ) lees ik verder. Ten Hove: 'Telkens vroeg ik mij af: 'Wat heb ik nodig om tot een geloofwaardig gezicht te komen?' . De panelen tonen een driedeling op aluminium. Basis; neutraal wit. Kleding; felgekleurd, gezichten deels neutraal en deels in het grootste zwart wit contrast. En dan gaat het om vrijwel zwarte ogen in een wit gezicht. Die dan ook nog eens van stukjes vilt zijn gemaakt. Universele uitdrukkingen? We zoeken er allemaal naar kennelijk. Ik in ieder geval, naar het persoonlijke in een gezicht en het universele. Waardoor een gezicht 'verdingt' en tegelijkertijd veelzeggend kan worden. Ligt dat in het gebruik van de materialen (nieuwer en anders) die ten Hove gebruikt of staan die materialen nu juist in de weg? Ik kom er niet uit.
Katinka Lampe doet het net ff anders. Zij zet grote rustige vlakken op in teruggehouden tonen – dus ook die terughouding- maar de ogen bieden het grootste kleurcontrast in het werk, terwijl ze zijn aanepast aan het kleurenpalet van het schilderij. Ik vind het eigenlijk wel fijn dat Lampe niet een verhaal heeft bij haar schilderijen. (Catalogus Kate, Bob en Luca, uitgeverij d'jonge Hond) En dat ze er rond voor uit komt -dmv haar werk- dat esthetiek een van de doelen is. Dat kijkt wat makkelijker en ik voel me vrijer in mijn kijken. Het behagen werkt op me als een Grand Café; Fijn, lekker verzorgd worden in een mooie ambiance. En toch..Het is niet gewoon genoeg. Het lijkt te gemakkelijk. Ik wil de straat op.
Beide kunstenaars werken plat, platter dan plat en halen het werk daarmee naar deze tijd.
Ik vraag me er van alles bij af:
Zijn ze neutraal?
Kan ik wel neutraal blijven bij het kijken naar een portret?
Vetellen ze mij iets waar ik bij wil blijven of juist van weg wil gaan?
En zo ja, wat dan?
Raken ze me?
En zo ja, waar ?
IDFA Light Fly, Fly High
Beathe Hofsted en Susan Østigaard (deens- noorse productie).
Nog maar drie weken af, is deze documentaire over een indiaas meisje uit de laagste kaste die zich door te boksen een baan wil krijgen en zelfstandig wil worden. Vier jaar lang volgden de documentairemakers dit meisje van haar 16 de tot haar 20 ste. En het gaat momenteel 'extremely well' met haar. Het is een van de twee films die ik donderdag meekreeg van de IDFA, maar hij was inspirerend genoeg. Ademloos van begin tot het einde. Het meisje is een geweldige cast. Een enorme fighter, niet alleen in de ring. Is deze Thulasi. En ook iemand die zich bewust is van haar kwaliteiten in dat rare India. En staat voor waardigheid. Inspirerend bewonderenswaardig.
Achteraf ging het gesprek over de vraag of de makers haar geholpen hebben. Hoe graag je dta als kijker al wil doen. En dat ze vermoedelijk wel toch echt lesbisch zal zijn, hoewel dat niet duidelijker wordt dan wat grappen tussen de vrouwen onderling.
Zelf werd ik geconfronteerd met eigen ervaringen van mensen om me heen die zich door weerstand heenvechten. Dat vechten an sich niet mooi is om te zien, maar wel als het een moreel doel dient. Wat het doet in deze documentaire. Deens Noorse makelij. Alweer de Denen.
Steeds die Denen.
Light Fly, Fly High
Beathe Hofseth, Susann Østigaard, Noorwegen, 2013, kleur, DCP, 80'
Samenvatting
– See more at: http://www.idfa.nl/nl/tags/project.aspx?id=51FCC5CC-93EF-4919-A077-436817BFF4F1&tab=idfa#sthash.v0APco6l.dpuf
Alles helemaal wit
Na een bezoek aan het Folkwang Museum in Essen reden we door naar de Gasometer in Oberhausen. Het was maar een kwartiertje. En het was ronduit lelijk rond de Gasometer. Parkeerplaatsen met campers, veel kerstmarktgasten voor iets dat richting de Arena ging. Wij sloegen de andere kant op. Betaalden 6 euro per man/vrouw en traden in de wondere wereld van Christo. Was ik eerst nog wat sceptisch, de ingepakte Gasometer was een geweldige ervaring. Liggend op kussens nu niet focussen op schilderijen, maar vrij en- en uitademen.
Gaat zien, het is prachtig.
