Druk druk druk druk. Regen. Kou. Rijen voor de deur. Het café tjokvol. In de zalen eerst de hoofden, dan de werken.

Dat kan het geweest zijn. Dat ik meer zag hoe blij iedreeen is dat het Stedelijk weer open is. Maar man…de tijd heeft stil gestaan. Ja, dezelfde de Kooning en oeps, zowaar twee vrouwelijke kabinetten: Marlene Dumas en Rineke Dijkstra hebben nu hun vaste plaatsen. Echt blij werd ik met het zien van de Sirene, de collage van Mattise. Die blijft altijd en eeuwig fijn en mooi en vitaal.

Na de van Waveren tapes, Berlin Diary, Svyato en de Bellovs wisten we niet zeker of we het nog aan konden: nog meer verloren levens (tegenover dat ene leven dat zich wondermooi in de spiegel herkende ) en het zou teveel zijn. En toen zagen we Flying Anne en ik werd van mijn sokken geblazen. Zo mooi gemaakt, zo liefdevol benaderd, zo herkenbaar.

…ofwel Joep van Ruiten schreef een fijn stuk over mijn werk in de krant. http://www.woestenledig.com/woestenledig/2012/11/francis-kilian-over-de-tijdloze-kwaliteit-van-oude-kunst-.html

En hij zette me aan het denken. Over wat niet in het artikel genoemd wordt, de kleine woorden waar nog op het laatst mee gegoogeld werd. Was mijn eerdere werk karikaturaal? Zelf zou ik het woord nooit zo in de mond nemen. Ik noemde het schematisch, narratief. Naïef zelfs. Maar karikaturaal. Dat niet. Ik voeg nog maar eens een foto bij van een van de mij zo geliefde schilders: Juist vanwege die vervormingen en juist vanwege het narratieve in zijn werk. Ik denk dat mijn voorliefde voor het laat-middeleeuwse hier een verband mee houdt. En de liefde voor de verf.

Kjell Eirik Killi Olsen: den kjaerlige hekken (Het lieve hek).

Soms gaan we naar een concert. Soms gaan we ervoor naar Duitsland, of naar Brooklyn. Hoe gek kan je zijn. Dit geldt in ons geval gelukkig maar voor een klein aantal artiesten die we willen zien en horen. Maar het blijkt voor geharde concertgangers heel gewoon. Gent is gelukkig vlakbij. Maar we zaten tussen Spanjaarden, Finnen, zelfs een Mexicaan. ‘Once in a lifetime’ gold voor velen, zeker voor de jongeren. Hoewel we heel goed zaten -het zitten was jammer- nam M. me mee na de pauze naar het middenpad vooraan. Dat was al een hele verbetering en bovendien zaten er echte geroutineerde fans om ons heen. Er werd wat overlegd , er werd gewezen naar het podium en er werden veel filmpjes gemaakt voor youtube. En zo gebeurde het dat ik ineens, tijdens het applaudiseren voor weer een mooi nummer helemaal vooraan stond. En met ons nog een paar honderd mensen die van hun stoelen waren gekomen en dichter bij het podium wilden zijn. Lekker helemaal blij zijn om de nummers die in ons huis al jaren gedraaid worden en die ook allemaal weer eigen werelden zijn geworden.

Een oude heer die zingt. Eigenlijk een dichter die met muzikale begeleiding  zijn teksten laat horen.

‘Die Zuid Afrikaan’ ‘O, Kentridge’.

Er stond een rij en voor de rij stond een werkstudent met een herkenbare sjaal. De sjaal was dit keer gewoon om de hals gehangen en viel daardoor op. Andere studenten gebruiken de sjaals als haarband, heuptasje, riem, kortom als herkenningsteken. Deze rij -vroeg nog op de zondagochtend- was duidelijk een vastbesloten rij. Ik ging erbij staan.

Eenmaal de ruimte binnengekomen (the refusal of time 2012) bevond ik me in een tijdspektakel dat me liet voelen, horen, bewegen, lachen, kijken en me ook ontroerde. Iemand (William Kentridge) heeft over de tijd en tijdsbeleving nagedacht en omgezet in een belevingsruimte waar tijd, theorie, beleving en gedachtes sprankelend samenkomen. Plus de afrikaanse sfeer en beelden die de inslag -iets heel oers- van het werk de sfeer geeft. Ik kreeg zoveel invallen terwijl ik in de ruimte was waarvan een het besef was dat alles samen kwam : oost west, bewgeing en gedachten de belangrijkste was. Ga zien. De Documenta 13. Kassel.

William Kentridge refusal of time 2012 http://www.youtube.com/watch?v=TGx84kBVsXw
Claire Pentecost  soil erg 2012

Haege Yang approaching 2012

Geoffrey Former Leaves of grass, 2012

“>