Het land aan de overkant

Andere oever:

Haar land blinkt in de zon
onbereikbaar ver
maar ze fluistert
duister en dwingend
en ze danst op haar strand

met mijn handen tegen mijn oren
en de deur op slot
drijft ze haar dwarse rozengeur
zachtjes door muren naar binnen.

Ene oever:

Ons leven was één
en mijn hart zong een lied
van zoetheid en overvloed
tot plotseling nieuw water vloeide
en jou uit mijn armen dreef

ik voel hem niet meer
de stroom is te sterk
het water te diep
niet meer dan mijn tranen bereiken zijn oever.

Andere oever:

De aarde beeft en gromt
woedend door de kerf in haar huid
ze toont haar diepe donkere
muil vol rijpe zwarte humus
en woekerende groei.

mijn verre vrouw roept mij niet meer
ze drukt een kind aan haar borst
en ik vecht mij eenzaam
een doel in het leven.

Ene oever:

Het leven jaagt voort
jong wordt oud en gaat dood
nieuwe rijen nemen hun plaats,
worden oud, gaan dood
met altijd hetzelfde verlangen

naar een brug hoog boven het water
waar ik jou vind en jij mij
maar de droom ontglipt
naar haar nachtelijk rijk.

Andere oever

Het levend begraven
argeloze jongetje huilt weer
ik haal hem naar huis
geduldig leert hij mij ademen
de wind waait zonder zorgen

en mijn brug spant de boog
van oever tot oever
sierlijk genoeg voor jouw schoonheid
en sterk genoeg voor het geluk.
Ene oever

De nacht is voorbij en de stroom
streelt mijn voeten
ik ben water, boom en vis
de wereld spreekt helder
– niemand is ooit alleen –

alleen in ons hoofd is een andere oever
kom in mijn bootje,
kom spelevaren
er is tijd genoeg mijn liefste.

Marije Verbeeck

De winter was eigenlijk best rustig. Denk ik nu. Want nu het voorjaar is losgebarsten is het ineens erg hectisch geworden. Het lijkt alsof iedereen in een hogere versnelling opereert en ook ietwat gehaast voor het komende jaar plannen door wil voeren. Ik teer op de rust van de winter en ben ook erg blij met de activiteit nu.
9 Juni wordt in Doornenburg bij Arnhem gevierd dat 300 jar geleden het Pannerdensch Kanaal werd gegraven. Vier maanden geleden werd ik uitgenodigd een voorstel te doen voor een installatie. Langs het Pannerdensch Kanaal bouwen 10 kunstenaars installaties waar een fietsroute langs komt die tot in augustus te fietsen zal zijn. Rijkswaterstaat viert feest.

Mijn voorstel gaat over zes vlagzeilen die in het landschap geplaatst gaan worden. Marije Verbeeck schrijft een gedicht over driehonderd jaar gescheiden zijn. De voorstellingen en kleuren onderschrijven de scheiding van land door 300 jaar, vertaald in man-dynamiek aan de ene kant en de vrouwelijke dynamiek aan de andere. Drie vlagzeilen aan de ene en drie vlagzeilen aan de andere.

Als het allemaal gaat werken dan kan de fietser in een blik het hele gedicht lezen en de voorstelling begrijpen.Het belangrijkste element van het project is de stof waarop geschilderd gaat worden. Hi-tan -gobelintule- is een product dat in theaters gebruikt wordt om belichtingseffecten te creëren: schijnt het licht er op dan krijg je de hele voorstelling haarscherp. komt het licht van achteren dan zie je alleen kleurwazen. Door deze stof zal de voorstelling niet als een vlag krijsen maar op gaan in het landschap.

4 Bij 6 meter gaan de zes doeken worden. Cobi Mooiweer wil graag meewerken en 1 mei gaan we aan de slag met de doeken. Maar eerst en in deze tijd gaan mijn gedachten vooral uit naar de constructie en de windrichtingen langs het Pannerdensch kanaal. Verankering en schoren. Giekvormen en roterende assen. Niet mijn specialiteit en de vragen brengen me langs mastenbouwers en botenkenners. Maar ook een jubelend contact terug in de tijd met Gunnar Fretheim die in mijn tijd Theaterschilder was in het Trondheims Theater en nu de dagelijkse leiding doet van de Kunstskolen paa Rotvoll.

-wordt vervolgd-

Zaterdag ben ik naar Rotterdam gereden met een ontzield schilderij in de achterbak. Wat is het eng om een werk van de latten te halen. Bij aankomst in Rotterdam stond al een framewerk klaar waar het doek op gespannen ging worden.

Theo had een geheel sluitend frame gemaakt en binnen een half uur was het werk overgespannen. Nu is mijn atelier nogal vochtig en de ruimte waarin het werk nu hangt warmer -risico voor werking is groot- maar het lijkt, in eerste instantie allemaal te werken.

En daar hangt ze nu. Bird Ghurl 2007.

Het was een hele week feest bij het openen van de mail. Veel lieve groeten, positieve én kritische feedback, nuttige tips.
Natuurlijk heb ik alles serieus genomen, gewikt en gewogen. Acute verbeteringen aan de site zijn aangebracht. Een aantal zaken veranderd -zoals de reactiebalk bij dit weblog die weinigen konden vinden- en dank dank voor alle aandacht.

Zoals beloofd zal ik proberen om een werk te beschrijven waar ik de laatste 2 weken mee bezig ben geweest. Eigenlijk ben ik in november al begonnen, maar met tussenpozen heeft een werk toch een ‘legtijd’ van 2 maanden. Ik ontkom er niet aan.

Vliegen. Ei olie tempera en olieverf op linnen. 1.30 x 1.80 m.

VLIEGEN
De opdracht was snel geformuleerd. Ik werd erg vrijgelaten :
Wij willen een werk van jou. We houden van je kleuren, maar de wand waar het werk komt te hangen is niet recht maar rond.

Op bezoek geweest, huis bekeken, foto’s gemaakt. Wat me meteen opviel in het interieur waren de rode en groene stoel -mooie kleuren- en de opvallend mooi vormgegeven lamp. Het is de bedoeling dat het schilderij groot wordt en een belangrijk kleurelement wordt in het vertrek. Er zal geen direct licht vallen op het werk.

Technische overwegingen
Het is eigenlijk niet mogelijk om een doek op te spannen op een gebogen frame. Het duurde even voordat ik besloot om het werk toch op een spieraam te maken dat plat was. De optische werking van het beeld -dat uiteindelijk verbogen gaat worden- heb ik regelmatig met photoshop bekeken. Het blijft een risico omdat de vertekening pas werkelijk zichtbaar zal worden in uiteindelijke toestand. Het voordeel is wel dat bij een verhuizing het werk weer om te spannen is en zo uiteindelijk langer meegaat. Theo is docent meubelmaken in Rotterdam dus is daar voor hem ook een leuke uitdaging in.

Inhoudelijke overwegingen
Theo en Lizet vliegen al hun vrije tijd door de lucht. Als parapenters. Het kan niet anders dan dat de wereld van de lucht ook in hun huis te zien zal zijn. maar het is ook hun eerste huis. Samen.

Ik ben eerst op zoek gegaan naar het Icarus verhaal. vader en zoon die gevangen zitten in een labyrinth bedenken een mogelijkheid om te vluchten: zij maken van bijenwas en veren vleugels die hun het labyrinth uithelpen. Er is wel een ‘maar’: niet te hoog vliegen, want bij de zon smelt de was…

Deze eerste ingeving voerde tot de volgende opzet:

De kleur van de lamp is een glasachtig turquoise.
Om te komen tot een kleur die vooral ook ruimte biedt kies ik juist voor een warme zalmkleur. Lucht die warm is met een koelig en open landschap eronder. De figuur in de lucht is nog erg gebonden aan het Icarus thema. maar ook ben ik aan het uitzoeken hoever de vertekening zal zijn bij het buigen van het beeld. Ik was al aan het bedenken hoe IK een vleugel constructie in elkaar kon zetten. Het zoeken is dan begonnen en wordt een aftasten totdat het verhaal -al smerend- zichzelf gaat vertellen.

Inmiddels is de tijd verstreken en is het verhaal voor het werk een eigen leven gaan leiden. Het in de lucht zweven van het figuurtje heeft alles te maken met vooruit kijken. In Nepal zag ik overal jongens met vliegers. Kwam je bij een dorpje op stad dan zag je al van ver de zelfgemaakte vliegers van bamboe en stof of papier boven de stad uitreizen. De jongens die aan het vliegeren waren hielden vaak wedstrijden om elkaars vliegers af te snijden. Een eigentijdse variant op het Icarus-thema: de strijd op de grond tussen de jongens -heb ik eigenlijk wel meisjes zien vliegeren?- Meer metaphorisch: Die aarde die zo schitterend en kleurrijk is vanuit de lucht: basis van het leven, ons leven. De ervaring van het labyrinth als je erin bent, maar van boven zo helder en afleesbaar. Astronouten hebben nauwelijks woorden voor de ervaring die zij hebben bij het zien van de blauwe planeet: hun thuishaven. En wie zweeft daar dan?
In dit stadium bespreek ik het werk met Theo en Lizet. Hoe ver zal ik gaan en herkennen zij zichzelf in dit beeld? Gelukkig ja.
Als Lizet het werk bespreekt dan herhaalt ze de woorden vol in vuur een paar keer. Mooie woorden.

Hoewel ze beiden roepen dat ik er niets meer aan moet doen ga ik wel verder. Ik ben nog niet tevreden: het snijden van de vliegers is een element dat absoluut haar plaats moet krijgen.
Nu zweeft ze echt en kijk je neer op het landschap. het landschap is erg open en de lucht is vaster geschilderd dan het landschap. het geeft een mooie textuele werking. Vooral omdat het landschap eitempera is en de lucht vele lagen olieverf bevat. het figuurtje -let op de gymschoentjes- is hier mijns inziens nog net niet klaar. Maar het kan teveel worden… Ik twijfel en vraag het Lizet. En ja, het kan: de vleugeltjes zodat ze alleen kan vliegen.

Nu gaat het spannend worden: Hoe het werk uiteindelijk in de ruimte zal passen…wordt vervolgd….