Dagboek

Hieronder staat een overzicht.

Groene aarde

5 januari 2008

Bij de nieuwe kleuren verf lag een grote tube groene aarde. Smeerde geweldig, goed mengbaar. Het moest en zou een heel groot vlak groene aarde worden. Het liefst zou ik hele wanden met deze rustgevende kleur beschilderen. Omdat het groene aarde heet? In deze winterkou misschien ook wel iets dat aanspreekt. Mij wel tenminste. Ik wilde het gewoon graag uitsmeren, er met mijn neus opzitten. En de vrouw was er eigenlijk meteen, aanwezig, lekker midden op het vlak. Even kwam Giotto om de hoek kijken, ik heb hem maar een knipoog gegeven. Hij kon het hebben.

Laat het een nieuwjaarsgroet zijn dit schilderij. Een feest om te maken.

Berlijn

3 januari 2008

KW Institute for Contemporary Art : Sigalit landau / History will repeat itself.

Gemäldegalerei

Tulpen en Leonardo

19 december 2007

Gisteren mijn atelier helemaal gepoetst en geboend zodat ik weer wat ruimte heb. Lijsten besteld en materialen aangevuld. En tot 10 uur s’avonds bezig gebleven. Dat ik een paar nieuwe cd tjes had gekregen en me weer alle kanten op kon buigen hielp hier geweldig bij. Tijd vergeten, Oi va voi op de achtergrond, meer lichtbakken. Wat ben ik blij dat een mens kan bewegen! VAn links naar rechts en achterstevoren. Wat een feest.
Het eerste werk dat ik onder handen nam dit weekeinde werd een mix van recente ervaringen.
De belangrijkste ervaring was het doorploegen van een biografie van Leonardo da Vinci. (Serge Bramly, Leonardo, de mens en zijn kunst). In het Louvre heb ik me erg verbaasd over het bezoekersgedrag rond de Mona Lisa. -In Florence verbaasde ik me ook erg rond het werk van Michelangelo en Boticelli) Zij hangt aan het einde van een gang waar je een aantal werken, 4 denk ik, van het werk van da Vinci passeert. Ik was opgetogen! Er zijn wereldwijd slechts 15 schilderijen/fresco’s bekend, bewaard gebleven die van de hand van da Vinci zijn: Een ervan is het schilderij van Johannes de Doper. Dit werk hangt bijvoorbeeld vlak bij de Mona Lisa: een geweldig schilderij. Echt iedereen liep er straal langs op weg naar de Mona Lisa. : Geen tijd, geen aandacht en geen kennis voor de kwaliteit van een schilder en zijn resterende oeuvre maar op weg om iets te zien waar je meteen een foto van maakt of een video om thuis te laten zien dat je er was. (Zo’n rare gewoonte. De reproducties in de museumwinkel zijn altijd nog 100 keer beter als je eigen foto.) De Mona Lisa is een westers archetype geworden, een instituut. En Dan Brown heeft het niet beter gemaakt.
De vorige zomer hebben we het laatste avondmaal bezocht in Milaan. Ik kan niet anders concluderen dat Dan browns’ Da Vinci Code gebaseerd is op een speculatie en niets met de werkelijkheid van doen heeft. Volgens Serge Bramley zou da Vinci weinig op hebben met vrouwen en staat zijn homofiele geaardheid meer dan vast. Aanneembaar zou zijn dat hij van heel mooie jonge jongens hield: aldus Johannes in vrouwelijke pose.
Als ik lees dat ook da Vinci aan het einde van zijn leven uit de mode raakte, gedateerd werd, dan is het fenomeen mode wel een studie waard. Ik probeerde me steeds een beeld te vormen van deze man die de helft van zijn tijd hoffeestjes vorm gaf met grappen, de rest steeds een passie najaagde om te onderzoeken wat de kern van het leven nou eigenlijk inhoudt, en af en toe een schilderij maakte maar niet door en door gepassioneerd lijkt. Niet? Of wist hij heel goed dat je alleen kan schilderen als je iets te zeggen hebt? -Hij heeft werkplaatsen vol leerlingen gehad die de ‘portretten afwerkten’ maar de portretten alleen van de hand van da Vinci zijn onvindbaar, verdwenen op een paar uitzonderingen na- Waar zijn de werken gebleven die ‘verloren zijn gegaan’: weggegooid? En waarom zijn er dan wel hele pakken schetsen-notites bewaard gebleven?
De biografie schetst een heel genuanceerd beeld over het leven van da Vinci. De biograaf laat zich gelukkig niet verleiden tot het invullen van de gaten, af en toe haalt hij Freud erbij die ooit da Vinci langs zijn freudiaanse meetlat heeft gelegd en vraagt zich dan weer af of Freud wellicht niet wat overdreven heeft met de duiding…etc.

Goed. Een andere ervaring : het bosje bloemen dat ik kreeg. Ze hoorde zo thuis in de zegeningen dat ze meteen vereeuwigd werd. Met een gouden randje.

Affordable Art Fair

9 november 2007

Gisteren onder bedreiging van springvloed aan de Nederlandsche Kusten de Affordable Art Fair bezocht. Overgevlogen van New York, Londen, nu bij de Westergasfabriek in Amsterdam neergestreken. In de mooie locatie, de ronde gashouder, in donker weer een beetje tochtige entree. De ronde hal zorgt voor een intimiteit die wel prettig is. Ook al is ‘affordable’ een engels woord, in Nederland zorgt de letterlijke vertaling voor een verkeerde opvatting van zaken. Affordable betekent niet goedkoop, wat synoniem zou staan voor een koopje, maar betekent dat het kunst is met een prijskaartje voor de gewone man. Vrouw. Mens. Gewone mensen. En het klopte.

Ik ben , eerlijk is eerlijk, meteen naar stand I.7 gelopen. Een fijn labyrinth. Kleine werkjes, grote werken, soms te veel werk. Ik groet dan wat namen en werk dat ik inmiddels al gespot heb -ben bijvoorbeeld fan van Chris Berens en houd Dorine Plaat in het oog. Ton Mertens, Ton Bouchier, hallo hallo- maar ook een voor mij grotere ster: Piero Pizzi Canella zijn prachtige tekeningen- en ook werk waar ik veel minder mee heb. Het was rustig aan het einde van de middag, dus ik kon goed kijken. Mode in de kunst: delfts blauw, kinderportretten in pastelkleuren, door-gefotoshopte-foto’s. Kwaliteit en prijsverhouding was inderdaad heel behoorlijk. Veel vierhonderdvijftigjes.
Mijn werk hangt mooi als je van links komt en als je van rechts komt is het alsof ze wat vager is als ik haar ken uit mijn atelier.
Ik sta te dicht bij dit werk om het in de enorme hoeveelheid van kunsten eromheen te kunnen beoordelen.
Ik zal haar haar eigen gang maar laten gaan, ze moet het toch zelf doen.
Wat ze inmiddels , (terwijl ik dit schrijft belt Antoinette me vanaf de stand), gedaan heeft.
Ik wens het echtpaar dat haar herkend heeft alle plezier met het werk!

Stempels en zussen

5 oktober 2007

Vroeger, lang geleden, waren mijn oudere zus en ik tot elkaar veroordeeld. Er was nog niet zoveel televisie en wij kregen van mijn moeder HEMA kladblokjes en een blauwe balpen. We moesten ons maar vermaken. Mijn zus bedacht de leuke dingen. Poppetjes maken en daarbij de kleertjes die je dan met lipjes om de poppetjes heen kon vouwen. Het lukte me nooit. Maar ik kon weer Tina uit de Tina heel goed na apen. En dan kon zij weer heel goed gedichtjes schrijven voor Sinterklaas. Het werd een kleine maar soms keiharde competitie.
Mijn zus was beter op school en ze was sneller, veel sneller dan ik. En terwijl ik me afvroeg of ik wel een kunstenaar kon worden , ooit, was mijn zus allemaal spannende dingen aan het doen in de journalistiek. In de tijd dat ik in Denemarken op een boerderij aan het ploeteren was kon ze me zeggen: ‘Frans, je leeft echt in het Stenen Tijdperk ‘ en dan had ze gelukkig de laatste leuke tijdschriften bij zich. Ze bracht me Kaffe Fasset -een breiwonder- en allerlei laatste nieuwe kunst en cultuur – dingetjes.
Nu wonen we 100 km uit elkaar. Mijn zus doet geen journalistiek meer, tenminste, dat denkt ze. En dan komt ze ineens met de leukste losse vrolijke dagboekwerkjes die ze de hele familie rondstuurt. Beeld en tekst gecombineerd tot de meest grappige observaties en opmerkingen. Op haar verjaardag blijkt dat iedereen die in haar dagboekwerkjes voorkomt zich gestreeld en geëerd voelt. Je zou er zelfs gekke dingen voor gaan doen. Ook mijn puberzonen bewaren zo’n kaartje en dat wil heel wat zeggen.

Kitty stuurde dit kaartje aan Siebe

http://www.kittykilian.nl/index.htm

Pensa coni sensi senti con la mente..

23 augustus 2007

It would be nice to do something important.
Something political?

Noorse inzending Biennale Venetië

Venetië in het begin van de maand augustus was zonnig en rustig. Met in mijn hoofd de beetje gaperige kritieken op deze aflevering -de 52 ste- begon ik de rondgang van de Giardini , naar de Arsenale en sommige plekken in de stad een beetje voorzichtig. Gelukkig verdween het beduchte erg snel na het betreden van het Spaanse paviljoen -Josee Luis Guerin met Laure je t’aime die Mark errug aansprak- Los Torrenznos met wel heel komische persiflages op politiek gedrag-en werd ik ontzettend gefascineerd in het Italiaanse paviljoen door de installatie van Sophie Calle over de dood van haar moeder. In twee ruimtes wordt een sfeer van een doodsbed geschapen. De video laat een vrouw zien die sterft. Steeds wordt gevoeld en gechekt door artsen, familie, onduidelijk wie, of de vrouw nog leeft of gestorven is. Hoewel de dood onherroepelijk is werd het moment van sterven zo dichtbij gehaald en zo ge -ontmystificeerd dat veel mensen, merkte ik, geschokt reageerden. Wat in kunstruimtes zoveel wil zeggen als snel weglopen met een gezicht van ah nee-.
Godzijdank kwam diezelfde Sophie Calle nogmaals aan bod door het franse paviljoen. Zij heeft een brief, van een man aan een vrouw, zeg aan haarzelf, voorgelegd aan 140 vrouwen. De man beëindigt de relatie in deze brief en sluit af met de woorden ‘prenez soin de vous’/’zorg goed voor jezelf’. Het ontzettend leuke aan haar bijdrage was haar vraag aan de vrouwen vanuit hun professie -advocate , psychiater, actrice, grafologe , comissaris van politie, meisje van 9, noem maar op-, de brief te bestuderen en er commentaar op te geven. HOEWEL professioneel was het een paviljoen vol venijn. De man werd op alle mogelijke manieren gefileerd, beoordeeld, uitgelachen, gekleineerd. Ontluisterend en amusant tegelijkertijd. Door de enorme hoeveelheid aan commentaren kreeg ik onherroepelijk het gevoel dat er uiteindelijk maar twee polen bestaan in de wereld: de vrouwen versus de mannen en mocht een man een vrouw schade toebrengen de vrouwen de benadeelde vrouw ter hulp zullen schieten, alleen maar om revanch te nemen op hun eigen persoonlijke ervaringen. Grandioos dus. http://www.sophiecalle.net/
Ik moet zeggen dat de Giardini me meer bevielen dan de Arsenale. Daar was zoveel politiek geweld en weeirde Chinese films – dat ik veel er van vergeten ben. Statements werken bij mij niet zo. Ik word er meestal een beetje geërgerd door. En dan, net toen ik het wel zo’n beetje gehad had, kwam ik in een grote zaal met aan beide kanten schermen. Ik was toe aan zitten en terwijl ik keek gebeurde er iets wat ik echt niet meer had verwacht. Allerlei mensen kwamen in beeld, jong en oud, hen was duidelijk verzocht een zin uit te spreken, in hun moederstaal: ‘je vais mourir’, ‘ik ga sterven’, ‘I will die’. Het was werkelijk bijzonder wat je allemaal te zien kreeg met die ene zin: weerzin, overmoed, veel gegiechel -heel jonge mensen- ernst, verlegenheid, aanvaarding, ongeloof, alles wat je kan verwachten aan secundairies bij het uitspreken van die zin. Ik heb het later voor mezelf geprobeerd de zin uit te spreken en dat was moeilijk want je wordt in een keer geconfronteerd met iets heel groots. Denken, ja dat kan wel, maar ZEGGEN ! Toen er een oude vrouw verscheen , grijs permanentje, krukken, scheve bril, die haar ‘ik ga sterven’ zo als voldaan feit -over een half uurtje, had ze eraan toe kunnen voegen- bracht werd ik echt even van de sokken geblazen. Zo wil ik het ook kunnen, dacht ik. Later. Deze bijdrage was overigens ook chinees. Ik denk dat het Yang Zhenzhong was, maar het zou ook Yang Fudong kunnen zijn.

De volgende dag zochten we de installatie van Bill Viola op. http://www.digischool.nl/ckv2/ckv3/kunstentechniek/viola/bill_viola.htm In een kleine kapel bij het San Marco , helemaal de perfecte plaats voor zijn werk. Het was erg donker binnen, en erg licht buiten, dus ik moest even wennen. Recht tegenover de deur, links en rechts waren schermen geplaatst op sarcofagen/altaren. Ieder scherm liet een menselijk figuur zien die in een vaag grijs, zwart wit werd weergegeven. De figuur loopt richting de kijker en neemt een stap naar voren. Door lichtwerking en gebruik van water wordt een enorme beweging gesuggereerd. De figuur wordt dan in kleur, helder en van dichtbij getoond, tot hij/zij zich weer omdraait en terug gaat. Evangelisch : ja en nee. Leven en dood? Onherroepelijk. Incarnatie? Ongetwijfeld. Maar door het trage tempo en de subtiele bewegingen van de acteurs -Viola doet zelf ook mee- bekijk je minstens een half uur lang steeds weer diezelfde stap van allerlei mensen, van helemaal en vol, tot een vinger en dan weer terugdeinzen. Viola laat dit zien zonder devoot gesjoemel terwijl het dat toch heel makkelijk zou kunnen worden. Juist de enorme verscheidenheid van vormen die mensen aannemen, dat ongelofelijk wat dynamiek, energie, vitaliteit genoemd wordt wordt met veel liefde en helderheid getoond. de eerste keer dat ik onvoorbereid zijn werk zag stond ik met ongeloof te kijken wat hij met videokunst kan doen. Ik dcaht dat die beleving niet meer te herhalen zou zijn maar dat kan dus wel. Wat een kunstenaar!

Laatst genoemd en kort daarover het werk van Tracey Emin. Pijnlijk prachtig en ik weet heel heel zeker dat het heel eerlijk werk is. ‘Borrowed Light’ is een eerbetoon aan haarzelf door haarzelf gegund door heel veel mensen. Als schilderkunst zo diep kan raken is ze nog niet dood. Wel heb ik , zeker door deze Biënnale en in vergelijking met de Documenta een groeiende kritiek op de geldstromen binnen de kunstwereld. De hijgerigheid en de snelheid waarmee ‘waarden’ worden geïnstalleerd. De Documenta was in die zin interessanter, maar de Biënnale gaf de kunstenaars die al jaren bewijzen dat ze met een enorme drijfkracht doorgaan hun erkenning en plaats. Zo ook weer kritiek op de nederlandse inzending. Miks’ installatie in Utrecht dit vroege voorjaar was heel erg goed maar het werkte niet op deze Biennale voor mij. Rommelig in opzet – bijna altijd vind ik, zou het zo’n moeilijk paviljoen zijn of wil nederland gewoon te veel en te ludiek kwijt?

Documenta XII

16 juli 2007

De jeugdherberg in Kassel had nog twee plaatsen. Heel Kassel zat vol. Niet dat je dat kon merken als je rondliep: Documentagangers speuren is een leuke bezigheid: Pas in de biertent aan het water spraken we mensen die ‘leider noch nicht’ de Documenta bezocht hadden.

Eerlijk is eerlijk: de vorige Documenta in Kassel was er voor mij een die me de hele tijd het gevoel gaf dat ik mijn huiswerk niet goed genoeg had gedaan. Percentage zwarte pakken en vormgeversbrillen was in 2002 enorm hoog. Ik in mijn bloemetjesjurk voelde me te frivool, te gewoon, Te..niet serieus genoeg.
Maar ik ben naar de Documenta gegaan na een aanbeveling van Gijs van Tuyl in het radioprgramma Opium. Van Tuyl is de directeur van het Stedelijk in Amsterdam. Hij boezemt vertrouwen in. Door de huidige tentoonstellingen van het Stedelijk en door de volgbaarheid en logica in zijn keuzes en opvatting. Ik wil daar best meer van weten. Hij vergeleek de Biennale, de Documenta en Art Basel met elkaar. De Biennale is mijn vaste trip langs Venetië , ieder tweede jaar sinds 1994. -Bloemetjesjurken!- Volgens hem kan ik beter niet gaan- en vele anderen met hem. Ik ga toch. Zijn enthousiasme over de Documenta werkte aanstekelijk. Ik was toe aan herziening.

We hebben het heel grondig aangepakt, Ettienke en ik. Beladen met folders en stadsplannen en wegwijzers (Ettienke is een geograaf) hebben we ons laten leiden door concept -De ervaring maakt het kunstwerk- en de daarbij passende drie vragen die we ons en elkaar steeds voorlegden om steeds bij het motto terug te keren.

Ist die Moderne unsere Antike?

Was ist daß bloße Leben?

Was tun ?

Soms wat onbevredigend moet ik zeggen en soms ook wel wat vaag. Ik kan er eigenlijk niet onderuit dat ik me er erg van bewust ben van het feit dat het een echtpaar is dat deze Documenta heeft samengesteld. Een echtpaar! Dan denk je aan gesprekken in bed of bij het ontbijt over die Documenta en dan WEET je dat er meer achter zit dan zomaar…Zij zijn geraakt door de werken die ze laten zien…Wij volgen HUN keuze. Wiens Documenta is het dan eigenlijk? Privéverzameling? Of werkelijk tijdsbeelden? Of zijn zij echt zo beheerst dat zij zich bij de kunstwerken steeds blijven afvragen wat iets eigenlijk kan betekenen -soms zijn dingen gewoon mooi. Of lelijk maar toch wel heel erg waar- Ik had misschien toch de driehonderd nog wat tellende reader voor de educatie moeten kopen. http://www.documenta12.de/leitmotive.html?&L=0
We zullen het pas over een paar jaar weten. Wat deze Documenta doet/ heeft gedaan. Of kunstenaars door deze Documenta invloed uit oefenen, -ik geloof het nog niet, maar ik moet eerlijk zeggen, ik WEET HET NIET.- monialisme, globalisme, ze laten wel iets zien.
Goed. Mijn top vijf :

1. Tseng Yu Chin
Who is Listening?
Kinderen in witte T shirst voor dezelfde witte muur. een voor een komen ze voor de camera, kijken in de camera. Dan wordt er een plens melk-yoghurt?-in hun gezicht gegooid. het lukt sommigen om nog even in de camera te blijven kijken, maar het is prachtig: de onwillekeurige lach die bij de kinderen doorbreekt is zo oer en oer menselijk. Het plezier borrelde bij mezelf ook op. En natuurlijk probeert iedereen te luisteren..
2. Hu Xiaoyuan
The times
Ze hangen in een donkere trapopgang: drie zijden werken waar in ieder werk spullen van grootmoeder, moeder en de kunstenares zelf genaaid. een heel eenvoudig concept maar erg aziatisch in uitdrukking en heel erg vrouwelijk.
3. Halil Altindere
Dengbejs
Vier mannen zitten in een gebedhuisachtige ruimte, perzische tapijten op de vloer . Ieder heft een gezang aan: heel intiem persoonlijk, politiek geëngageerd -het zijn koerden, blijkt- : zij zingen hun verhalen. Door ritme en herhaling en het gezang werkt het heel rustig -moest ook echt even zuchten toen ik de video bekeek-. Een van de zangers loopt naar buiten. Hij verlaat het houten gebouw en het beeld zoemt uit: terwijl de man een cigaretje opsteekt verandert het perspectief van waaruit ik het gebouw bekeek -oeroud in de bergen ergens , dacht ik, blijkt het houten gebouw op het dak van een ultramodern kantoorgebouw in een drukke stad te staan..
4. Sheela Gowda
Collateral
Op hele dunne metalen zeven is wierook van verschillende grootes en vormen in een compositie neergelegd en aangestoken, opgebrand. Wat te zien is zijn stukken verbrand wierook. Onaangeraakt na verbranding. Je kijkt naar as. En hoe meer ik keek, hoe meer ik me de woorden ashes to ashes, dust to dust bewust werd. Onze eigen kwetsbaarheid. Sacraal.
5. Lin Yilin
Safely manoeuvring Across Lin He Road
Een zebrapad in een drukke stad. Op de achtergrond een bouwplaats, op het zebrapad een man en een zelf gestapeld muurtje van bakstenen. Hij neemt de achterste steen op en legt hem naar voren, zodat zijn muurtje heel langzaam het zebrapad over-gestapeld wordt. Wat doet het verkeer als hij nog meer naar het midden van de weg komt/ De auto’s razen langs hem heen. Boeiend en spannend en humorvol.

Bij twijfel: Gaan, naar die Documenta, : intelligent samengesteld, de terassen zijn lommerrrijk, Kasselaren erg vriendelijk.

Logboek vermeldt:
Documenta 13-14 juni 2007
Ettienke en Francis
30 graden celcius, zonnig,heet
sla, sla, sla, pasta
jeugdherberg
Byzondere ontmoetingen:
echtpaar van 75, doof meisje, restauranthouder
plus het gironummer van Ettienke en het verschuldigde bedrag

vijgen en vogels

2 juli 2007

Iedereen om me heen is op weg vakantie te gaan vieren. De telefoon houdt zich stil. Ik houd me bezig met een aantal gedichten van Marjoleine de Vos en ik zoek verborgen eilanden en rijpe vijgen. Ik wil zo graag een schaal met vijgen schilderen -naast een vrouw- die zo aantrekkelijk is dat je haar niet kan laten staan. Ik wilde dat vorig jaar ook al in de vroege zomer en daarom heb ik destijds veel vijgen gekocht. De hele zomer door. Ik ken nu de meest verrukkelijke vijgentaart. En dat terwijl ik geen taartenbakster van nature ben. Banaal genoeg is het de ‘crostata di fichi’ uit het boek Jamie’s Italy.

Het is zomer, het workshopseizoen is voorbij, dit is mijn tijd.

Gisteren ben ik nog even in Doornenburg geweest en heb afscheid genomen van de vlagzeilen. De kleur is aan het vervagen, ze hebben ook wel ontzettend veel te verduren gehad de afgelopen weken. Bakken met regen. Windstoten van 7 -wat eigenlijk? windkracht?- Toch blijven ze fier overeind.

afbeeldingen

13 juni 2007

De bladzijde ‘ín beeld’is de pagina met foto’s.

Vlagzeilen VI – afkicken

10 juni 2007

Het is zondagochtend 10 juni. Vroeg nog. Je zou zeggen: het is volbracht. Ze staan. Er is een -beetje bij elkaar geharkte- opening geweest door burgemeesters en RWS samen, ik kon er niet echt wijs uit worden. Een hecht samenwerkingsproject tussen veel partijen, dat was wel duidelijk met zoveel sprekers. Het werk zelf zal het werk moeten doen. Dat trekt zich gelukkig niet zoveel aan van dat soort gelegenheden.
Tijdens de opening hoorde ik achter me man A tegen bij man B zeggen: ‘Bij de pont staan van die hele grote schilderijen. Ik heb er niets mee maar ik vind het toch mooi.’

Ik hoop dat het voor meer mensen zo zal zijn.

Ik had met mezelf afgesproken lui te gaan ontbijten en een boek te lezen. Maar ik kan de vlaggen niet loslaten.
Na de installatie vrijdag -in een tropische hitte- waren Cobi en ik vooral opgelucht. De vlagzeilen blijken NIET te klein in dit landschap. Ze zijn fragiel, dat zeker. Ik vind dit het mooie van dit project: alle installaties zijn onderhevig aan verweer en zullen er na 2 maanden buiten allemaal aangetast zijn door de elementen. Dat is ook de bedoeling en dat is ook de reden waarom er in de hele fietsroute een speelse fijnheid heeft. Maar je hoopt natuurlijk dat het verval een beetje elegant gaat gebeuren. Niet meteen scheve gieken en zo.

De vlagzeilen stonden er mooi strak bij. We hebben het risico genomen de palen vast te zetten in de grond waardoor we bij eventuele schade aan de doken we de boel moeten laten gaan.
Maar ’s nachts vroeg ik me opeens af hoe het zou zijn als de doeken echt nat worden: of alle naden de zwaarte aankunnen en of de stof dan niet zou scheuren.
In mijn nette jurkje op weg naar de opening, begon mijn hart steeds heviger te kloppen: zouden de zeilen het overleefd hebben of zou ik een ramp aantreffen?
De dames aan de Doorneburgse kant stonden er fris bij.
EEN geknapt touwtje verraadde dat de zeilen de vuurproef hebben doorstaan: het heeft die eerste nacht gehoosd. geonweerd en gewaaid aan het kanaal. Wat was ik opgelucht.
De mannen – aan de Zevenaarse kant- zijn wat vaak geroteerd tijdens de storm en een mast lijkt schever te staan: toch een goede reden om tevreden te zijn. Dinsdag is een eerst mogelijke dag om in te grijpen.
Foto’s van alle vlagzeilen komen later op deze site.

Voor een gedegen informatie van de fietsroute, klik op http://www.monalisaweb.nl/duet/2007-map/kop_van_pannerden.html
Toch eerst maar ontbijten.
Koffie.
Lekker lui.