Francis Kilian

Dagboek

Hieronder staat een overzicht.

dagboek

William Kentridge

24 juli 2012

‘Die Zuid Afrikaan’ ‘O, Kentridge’.

Er stond een rij en voor de rij stond een werkstudent met een herkenbare sjaal. De sjaal was dit keer gewoon om de hals gehangen en viel daardoor op. Andere studenten gebruiken de sjaals als haarband, heuptasje, riem, kortom als herkenningsteken. Deze rij -vroeg nog op de zondagochtend- was duidelijk een vastbesloten rij. Ik ging erbij staan.

Eenmaal de ruimte binnengekomen (the refusal of time 2012) bevond ik me in een tijdspektakel dat me liet voelen, horen, bewegen, lachen, kijken en me ook ontroerde. Iemand (William Kentridge) heeft over de tijd en tijdsbeleving nagedacht en omgezet in een belevingsruimte waar tijd, theorie, beleving en gedachtes sprankelend samenkomen. Plus de afrikaanse sfeer en beelden die de inslag -iets heel oers- van het werk de sfeer geeft. Ik kreeg zoveel invallen terwijl ik in de ruimte was waarvan een het besef was dat alles samen kwam : oost west, bewgeing en gedachten de belangrijkste was. Ga zien. De Documenta 13. Kassel.

William Kentridge refusal of time 2012 http://www.youtube.com/watch?v=TGx84kBVsXw
Claire Pentecost  soil erg 2012

Haege Yang approaching 2012

Geoffrey Former Leaves of grass, 2012

william-kentridge-the-refusal-of-time-2012-stilbilde-570x378william-kentridge-the-refusal-of-time-2012-stilbilde2-570x378claire-pentecost-soil-erg-2012-oversiktsbilde-570x378haegue-yang-approaching-choreography-engineered-in-never-past-tense-2012-oversiktsbilde-570x374geoffrey-farmer-leaves-of-grass-2012-oversiktsbilde3-570x378

manifesta 9: look for the unusual, motivate people, listen, learn and react, keep things simple

12 juli 2012

315431_474985595847334_844063636_n

Ze worden vergeleken met elkaar: De Documenta en de Manifesta 9.

Eerst dan de Manifesta 9. Een prachtig mooie locatie: de mijnen bij Genk. Oud, en toch stevig. Groot, en ook overzichtelijk. We hadden alle tijd en hebben die ook genomen. Normaal heb ik niet zoveel met de ‘mijnstreek’. Er was ooit een beleidsmedewerker van de provincie Limburg die me steeds als ik haar sprak -een keer per jaar-  begon te vertellen wat het belang en het probleem van de mijnstreek was. Nu pas heb ik het echt kunnen zien, voelen en begrepen. De mijnstreek is zoiets als de Tour de France: heroïsch en prachtig en spannend tegelijk.

Al deze kanten worden belicht in de op heel intelligente wijze samengestelde tentoonstelling. Heerlijke dag gehad. Nu nog de Documenta.

338715_474980545847839_655169516_o

177778_474981885847705_1539581857_o


Marina Abramovic

10 juli 2012

http://www.uitzendinggemist.nl/afleveringen/1267271

http://marinaabramovicmademecry.tumblr.com/page/3

tumblr_l30aqpqgbn1qbg3h6o1_500

tumblr_l3jzmwworr1qbg3h6o1_r1_500

Kan Marina Abramovic nog verder gaan dan wat ze deed in 2010 in het Moma? In de documentaire ’the artist is present’ is te zien  hoe zij zich totaal overleverde aan het publiek, drie maanden lang, en daardoor het publiek aan haar. Bij het zien van de uitzending, ’s avonds heel laat, knikkebollend maar doorzettend, want heel belangrijk, dacht ik:  Het publiek spiegelt zich. Maar er is ook te zien  hoe graag het publiek gespiegeld wil worden!

Abramovic doet dit waardig. Zij biedt zichzelf aan binnen de context van de expositie. Zonder er een eigen ding van te maken. Abramovic ‘doet iets’ bijzonders.

Ik heb settings mee gemaakt waar  het elkaar aankijken me het moment zelf deed beseffen. Er ontstaat ‘iets’ tijdens het kijken. Martin Büber stelt niet voor niets dat pas tussen mensen onderling iets nieuws kan ontstaan. Noem het bewustzijn. Noem het besef.  Abramovic biedt haar blik aan. En realiseert zich dat zij haar publiek nodig heeft. Zonder zelf verheerlijking, biedt zij  binnen zorgvuldig bewaakte  grenzen haar ‘presentie’  aan het publiek: van 11 tot 17 uur was zij totaal aanwezig voor degene die tegenover haar zat.

‘Artist have to be warriers’, zegt zij zeer stellig. En ik denk na over het ‘have to’.

De site ‘Abramovic made me cry ‘ laat portretten zien van mensen die tegenover Abramovic gezeten hebben en door zich open te stellen hun eigen pijn tegen kwamen. In de documentaire is te zien hoe steeds meer mensen op de stoel bij Abramovic wilden zitten. Dat mensen lang in de rij wilden staan, zelfs buiten wilden overnachten om stil tegen over Abramovic te zitten. Dat stil zitten, aankijken, een hele diepe sensatie is , beleefd in het MOMA -toch ook een soort kathedraal- zo’n sterke aantrekkingskracht bezit vind ik geweldig. Het lijkt een vorm van doorleefde absolutie.

De foto’s fascineren me mateloos.