Dagboek

Hieronder staat een overzicht.

AAF en de Stille Zon

Woensdag opent weer de Affordable Art Fair. Vorig jaar een omstuimig succes en ik houd nu mijn hart vast: Zal het weer zo dynamisch zijn? Zo leuk? Ik heb inmiddels een erg goede band met de Westergasfabriek , want ook Cohen trad daar deze zomer op.

http://www.affordableartfair.nl/impression.html
stille-zon-klein-formaat.jpg

Stille Zon, mijn laatste werk zal daar ook hangen.  Mijn gesprekken met mensen  over een eventuele reis naar China volgend jaar hebben mijn antennes wijd open gezet voor aziatische invloeden. De dialezing van Nirdosh (Petra van Heesbeen) over keramische ontwikkelingen in China en haar porceleinen theepotten vonden een weg naar mijn werk.

Deze vrouw biedt aan en ontvangt in een groot geduldig gebaar.  Bij dit werk ben ik minstens vijf dagen, waarschijnlijk langer, met haar ogen bezig geweest. Alsof ik de uitdrukking zelf nog niet wist te benoemen. Ik merkte dat ik regelmatig met ingehouden adem en een te klein kwastje voor woorden weer aan het oog bezig was. -Ben er zelfs nog de stad voor in geweest om te zoeken naar foto’s van een van de speelsters in Grey’s Anatomy. Zelden zo’n leuk personage in een soap tegengekomen als Sandra Oh, met zulke veelzeggende ogen -.

Ik ga maar eerst eens grote opruiming houden in mijn atelier, het stoepje schrobben en kijken wat er nu gaat komen, deze koele herfst.

Barcelona

santa-maria-del-la-mar.jpg

Het regende ineens. En hard ook. Er waren nog drie lege kwartieren voor het Picasso Museum zou openen en ik dook een kerk in. De Santa Maria del la Mar. Hoewel er gaten in het plafond zaten en het donker, heel donker was in de kerk was het er eigenlijk best gezellig. Gotisch, las ik, vroeg Gotisch. twaalfhonderdzoveel. Achterin oefende een clubje op een lied en er was een tafel waar een mevrouw allerlei maten kaarsen verkocht om bij de nissen te plaatsen. Die kaarsen bleken de verlichting van de kerk op de vroege ochtend. Langzaam wenden mijn ogen aan het schemerige licht en ik liep langs de nissen. En wat een verassing in die nissen : Maria, Anna, Theresa, Magdalena, een overweldigende aanwezigheid van vrouwelijke archetypes. Ieder haar eigen huisje, ieder haar eigen tafeltje met kaarsjes. Het werd een heel fijn anderhalf uur.

Daarna Picasso wat weer een heel ander verhaal maar toch ook weer heel verassend speels en gedurfd en gewaagd en brutaal en aanstekelijk was.

Plan B

planb.jpg

Kitty Kilian, plan B. http://www.kittykilian.nl

Plan B. Alle Ministers van Financiën zoeken ernaar. Het lijkt de bezigheid van de dag als ik de kranten mag geloven. En het is inmiddels ook doorgedrongen tot de ‘gewone’ mannen en vrouwen. Tenminste, tot alle gelukkige mannen en vrouwen met spaargeld. Spaargeld dat voor het pensioen bewaard moet blijven. Spaargeld dat niet in een huis gestopt is omdat je anders je hypotheekrenteaftrek misloopt.
Hoe dringender de krantenkoppen, ernstiger de NOVA gezichten, hoe gedesinteresseerder ik word. Een van de redenen waarom ik Kitty’s Plan B zo helemaal goed vind. Ik pleit voor iedereen die geen Plan B heeft, voor iedereen als die vrouw in haar trouwjurk met die Edith Bunker achtige truttigheid. Verleidelijk is het te denken dat ze naïef is, en zo hoopvol met haar witte trouwjurk alles inzet op de liefde.

Angstaanjagend. Maar ik herken mezelf erin en moet lachen.

Ik heb geen plan B.
This is it.