Dagboek
Evenwicht hervinden
detail van een bijna-af werk
Vandaag realiseerde ik me dat veel van mijn werken te maken hebben met luisteren. Ik heb dat niet zo bedoeld, nu ik ze bij elkaar zet blijkt het zo uit te pakken.
Twee jaar geleden, bij het schilderen van Eva Maria heb ik mezelf beloofd niets meer te hoeven: niet de regels van het schilderen, niet beantwoorden aan de verwachtingen van de buitenwacht, maar mezelf toestaan alles te mogen maken wat er in me op zou mogen komen. Zware kitsch zonder gêne. Engelen zelfs als het nodig zou blijken.
En het was nodig.
Het bleek het begin van klassiek experimenteren. Van de ene kant het aanhalen van de ‘klassieken'(wat zoveel wil zeggen als door Italië reizen met biografiëen van Michelangelo en consorten op schoot), op zoek naar zeggingskracht in de verbeelding en het waarom van die zeggingskracht. Wat ook zoveel wilde zeggen als mijn eigen banaliteiten maar eens bekijken.
Ik ben achter de ezel gaan staan en heb veel uren gewerkt die niet effeciënt waren, heel veel uren van doorwerken, van veel te ver doorgaan en toch weer doorgaan omdat ik met het resultaat echt niet tevreden kon zijn, steeds weer een evenwicht hervinden. Luisterend eigenlijk, naar waar ik het meeste zin in had en kijkend naar de beste werking.
Modern management zou niet aan mij besteed zijn. Ik zou als zwaar onrendabel afgeschreven worden.
Klanken die leven
Greetje Bijma en Zoumana Diarra hebben vanmiddag de sterren van de hemel gespeeld, hier een paar kilometer verderop in zo’n klein pietepeuterig kerkje waar en groep heel aardige mensen met heel veel liefde concerten organiseert. Het was afgeladen vol, gemor buiten omdat het ongewoon was dat de rij zo lang was en de overgebleven kaarten zeer, zeer beperkt.
Ik heb haar nooit horen zingen dus ik was totaal onvoorbereid op wat komen ging: dat geluid je helemaal bij de strot grijpt en als de tonen -want zingen wil ik het niet noemen, toon/geluid kunstenares vind ik haar-voorbij komen lopen in de vorm van Bijma dan gaan alle haartjes op mijn lijf recht overeind staan. Zij heel wit en hij heel zwart en in een geweldige combinatie.
http://www.greetjebijma.nl
Radio luisteren
In het mooie weer op een terrasje het genot van radio besproken en het enorme plezier die ik aan podcasten beleef. In de uren in mijn atelier word ik door de beste radioprogramma’s op de hoogte gehouden van alles wat met kunst en cultuur te maken heeft.
Kunststof, Opium, en nu dan de Avonden. Welk luistergenot valt mij ten deel! Met hoevelen we zijn weet ik niet, de melding van de programma’s is dat maar een paar (drie) honderd mensen geregeld gebruik maken van de mogelijkheid.
Ik dus. maar geluisterd wordt er zeker. De dag na een interview met Oek de Jong, Kunststof, zocht ik naar zijn verse boek over de heilbot in boekhandel Waanders. Ik wist me vergezeld van twee andere zoekers. Ook Kunststofluisteraars -in de auto na een dag lang werken-.
Een goede vriend attendeerde me op dit radio interview. Katalin Herzog maakt zich zorgen over de kunstopleidingen en spreekt op heldere wijze uit waar de akademie’s voorbij gaan aan de studenten die zij opleiden. Zij legt de misvatting in de kunsteducatie in een enkele zin bloot: Middelmaat is niet verkeerd: het is de realiteit. Ik heb het om me heen zien gebeuren, ik heb heel goede kunstenaars-in -spé zien afhaken, -secretaresse worden bij de Postbank bijvoorbeeld- omdat zij zagen dat zij nooit het peil van zeer goed en geniaal zouden kunnen benaderen. Ik heb zelf meerdere malen geprobeerd met stoppen met het vak, ook om deze reden. Tot ik een aantal jaar geleden domweg mezelf moest toegeven dat schilderen was wat ik wilde. En binnen dit ‘dit is wat ik wil’ probeer ik zover te gaan dat ik steeds een evenwicht vind in ontwikkeling en plezier. Voor mij werkt deze manier van kijken naar mijn vak.
http://www.vpro.nl/programma/deavonden/afleveringen/37684749/items/39167560/
www.artrotterdam.nl
Mooi weer, indrukwekkend uitzicht. Binnen: gekrioel in een rare ruimte. Oneervol hingen de werken in te donker, slecht belicht, te krap enz enz. Het kan zijn dat ik mijn dag niet had. Maar eruit sprongen Petra Morenzi en Markus Hansen.
Charlotte Mutsaers
Wat is ze een ‘lekkere’ schilder maar wat is haar nieuwe boek -Koetsier Herfst- een draak. het spijt me, pagina 62 en ik KOM gewoon niet verder. Ik word zo moe van al die grappigheden.
Belvedére
Zaterdag met Nirdosh (Petra) van Heesbeen excursie naar Museum Belvédére (Heerenveen) en de Princessehof in Leeuwarden georganiseerd. En uitgevoerd. Het was erg goed om even helemaal met werk van anderen bezig te zijn. Ikzelf ben voornamelijk gefascineerd door de foto’s van Nirdosh’ reis naar China langs keramiekwerkplaatsen en haar verhalen daarbij. We hebben samen twee voordrachten gehouden , dus ik heb er twee keer van kunnen genieten.
Vandaag begin ik aan de eindsprint voor de expositie in Arnhem. Met Antoinette (van Gaal) afspraken gemaakt en de datum nauwkeurig vastgesteld: zondag 6 april om drie uur gaat Corinne van de Hoeven, radioprogrammamaakster bij de NPS , mijn tentoonstelling openen.
Het wordt nog even flink doorwerken, maar het eindpunt is in zicht!
Guy Ben Ner Life
In Berlijn bezochten we de tentoonstelling ‘History will repeat itself’ in het KW. Tussen heel veel goed werk stuitten we op ‘ Moby Dick’, een korte film gemaakt door Guy Ben Ner en zijn dochter-6 jaar oud-. Tussen het veel zwaardere werk was de speelsheid opvallend en een verademing: in zijn keuken gedraaid, met gebruik van aanrecht als boot en veel grappige vondsten en verwijzingen naar slap-sticks. De film bracht me rechtstreeks terug in de tijd van kleine kinderen , maar dan met immense bewondering voor Ben Ner die die wereld ook werkelijk ingaat en uitvergroot. Meedoet. Vorm geeft. Lol heeft. -Favoriet : de scéne aan tafel met het schuivende bord -die van hem ook hoorde ik vanavond.
Want vanavond was hij te gast in Utrecht -Impaktavonden in theater het Hoogt- waar we een overzicht van zijn films voorgeschoteld kregen –
en een interview met hem over de films en vooral zijn nieuwste film ‘Stealing Beauty’ – die hij met zijn kinderen -nu zeven en dertien- opgenomen heeft in 6 Ikea vestigingen. Als een scéne breekt dan is dat, vertelde hij, omdat hij heeft moeten verkassen naar een andere vestiging. Hij werd steeds gevraagd op te houden met filmen. -Hoewel Ikea nadrukkelijk uitnodigt je thuis te voelen, voegde hij serieus toe. Leuke man- Ik heb een duitse, een israëlische en een engelstalige Ikea kunnen onderscheiden.
Het is briljant.
De film is op Youtube te zien en ik heb geprobeerd hem hieronder mooi te plaatsen, maar het is mislukt. Hij neemt ongeveer 8 minuten tijd, misschien 10. Je hoeft alleen maar te klikken:
http://nl.youtube.com/watch?v=q8ygeihSPlk
Weer regen in Amsterdam
Piet Sebens verplettert niet maar laat wel heel veel aandacht en liefde zien in zijn schilderwerk. Hij laat een ‘fijn aroma’ achter. Ik acht hem hoog. Hij laat binnen zeer strenge kaders zoveel ruimte zien. Niemand anders kon er ook maar aan tippen, op de realistenbeurs.
http://www.collectieharms-rolde.nl/harms.nsf/collectie/Sebens?opendocument
a slow process around a language of signs
Vannacht nog lang door zitten bladeren in mijn boeken met werk van Mimmo Paladino. Begin jaren negentig kreeg ik in Italië in Firenze een catalogus met zijn werk te zien en ik was meteen helemaal verkocht. Helaas was zijn tentoonstelling net voorbij. Thuis in Oslo zag ik een van zijn vroege werken en twee jaar later in Venetië een expositie met tekeningen waarvan een hierboven afgebeeld.
Voor mijn ogen kocht een Echte Amerikaan (in korte broek en roze zwetend) drie van de tekeningen door wat gewapper met een papiertje in zijn hand, alsof het over broodjes ging. Ik had al een half uur staan watertanden en was nog steeds aan het rekenen en overwegen hoe groot de catastrofe zou zijn als ik er zelf een aan zou schaffen. Hij kocht mijn favoriet. Ik heb me aldus tevreden gesteld met een hele mooie gebonden catalogus (beperkte oplage, 100 stuks maar) van deze tekeningen. Als schat meegvoerd in de rugzak door de bergen.
De platte werken van Paladino zijn door de jaren grafischer geworden en soms denk ik de laatste jaren ‘je bent moe’. Als intro van een groot overzichtsboek uit 2001 (Paladino. Charta, Milano) schrijft hij het volgende en ik kan er alleen maar heel opgelucht door ademhalen:
‘Art is not a superficial thing, nor a sociological thing, nor a poetic storm.
Art is a slow process around a language of signs.’
(meer info : http://www.artnet.com/ag/fulltextsearch.asp?searchstring=mimmo+paladino)
Rembrandts Spiegel
Peter Greenaway, diens vrouw Saskia Boddeke, Vincent van Warmerdam -boos-.
Prachtige muziek, pakkend decor, heel goede filmfragmenten, perfecte casting-voor het oog-, (geweldg leuke vrouwen, Titus de jubelend goede ster, Hendrik Aerts, wat is die jongen goed,) kostuums ook zo esthetisch…maar maar maar, eigenlijk:
Waar was Rembrandt nou?
Tot lang doorgepraat over wat er mankeerde, want er was geen moment waar het me werkelijk en echt raakte.
Mooi, maar verder : Een vrouwenstuk? Dan had Rembrandt niet het luie middelpunt moeten blijven, de hele voorstelling door, dan had hij op het scherm gemoeten, afwezig, afzijdig zoals hij was. Pas op het allerlaatst, werd met woorden iets duidelijk gemaakt wat de hele voorstelling maar door jammerde, en niet zichtbaar werd: Rembrandt-Herodus.
Zou het?