Dagboek
Art Laren 11 t/m 13 juni
Gisteren is het werk voor Laren opgehaald. Na drukke dagen met veel verf heb ik toen eerst het atelier geboend en heb daarna bij de buren heerlijke kip gegeten.
Mijn werk is dit voorjaar sterk onder invloed gekomen van de cursus die ik volgde over de periode waarin de Vlaamse Primitieven hoogtij vierden. De hoorcolleges waren voor mij een warme douche. Beelden opslurpen, weetjes horen, maar zeker me helemaal bezighouden met deze tijd waarin magie bekende taal is. Aan het werk aan dit schilderij hoorde ik iemand Leonard Cohen citeren:
‘There is a crack in everything, thats’ where the light gets in’. met mijn penseel nog boven het doek wist ik waarom ik dit werk aan het maken ben. Ik wist het helemaal zeker.
“Anthem”
The birds they sang
at the break of day
Start again
I heard them say
Don’t dwell on what
has passed away
or what is yet to be.
Ah the wars they will
be fought again
The holy dove
She will be caught again
bought and sold
and bought again
the dove is never free.
Ring the bells that still can ring
Forget your perfect offering
There is a crack in everything
That’s how the light gets in.
We asked for signs
the signs were sent:
the birth betrayed
the marriage spent
Yeah the widowhood
of every government —
signs for all to see.
I can’t run no more
with that lawless crowd
while the killers in high places
say their prayers out loud.
But they’ve summoned, they’ve summoned up
a thundercloud
and they’re going to hear from me.
Ring the bells that still can ring …
You can add up the parts
but you won’t have the sum
You can strike up the march,
there is no drum
Every heart, every heart
to love will come
but like a refugee.
Ring the bells that still can ring
Forget your perfect offering
There is a crack, a crack in everything
That’s how the light gets in.
Ring the bells that still can ring
Forget your perfect offering
There is a crack, a crack in everything
That’s how the light gets in.
That’s how the light gets in.
That’s how the light gets in.
98 jaar oud, nog steeds aan het werk
Toen ik gisterenavond thuiskwam en het antwoordapparaat afluisterde was het Deva, met het bericht dta Louise bourgeois is overleden. Vanochtend het artikel in de krant. Vanaf 11 september dus, in het Gemeentemuseum, maar ook in het DIA Beacon, nabij New York, Louise is gestorven.
Art Amsterdam
Van Galerie Hein Elferink kreeg ik kaartjes voor Art Amsterdam. Handig, ook met heel voordelige treinkaartjes , dus hoewel druk , ik ging. Leuke ontmoetingen heb je altijd op de Art Amsterdam. Met echte mensen dan. En ontmoetingen met werk. Twee uur heb ik gelopen en gedwaald en gezocht en bekeken. Mijn neus achterna. Steeds weer viel mijn oog op iets maar wilde niet rustig worden. Tot ik bij Galerie Kranendonck voor de foto’s stond van Stephane Couturier.
Het zijn natuurlijk schilderijen, maar dan gefotografeerd. Het gaat over verval, verleden, doorkijken en ritme, kleurencombinaties. Ben een aantal keer teruggeweest, en heb mijn geld nog staan tellen. Want hoewel ik kan formuleren waar het over gaat, ik kan het niet bevatten, het werk is sterker dan de elementen waaruit het opgebouwd is. Het vraagt een rustig bankje om op te zitten niksen en dan te kijken, het werk, al haar werk biedt een enorm kijkplezier.
En dat viel me op: er waren weer modes te ontdekken -lekkere dikke olieverflagen als composities- er was veel heel veel figuratie maar her en der doken weer meer formele werken op. Er waren moedige stands en er was geslijm, geschmier, herhaling…maar waar heb je dat niet?
maandagochtend
Om een bak energie te krijgen en even een glimlach en dan ook herkenning…bekijk het prachtig filmpje van Yvette van der Aa!!!!!
Hilma af Klint
Op weg naar het zuiden gestopt in Arnhem voor de werken van Hilma af Klint. Was al lang niet meer in Arnhem geweest en wat ik aantrof vond ik mooi, vreemd, en zwaar zwaar verontrustend. Geheimen zijn leuk en het gaat hier over een setje ‘geheime’ werken waar ‘de wereld nog niet aan toe’ zou zijn geweest. Die nu openbaar gemaakt worden. Het gaat over theosofie, over channeling, seances, altaarstukken en dramatische gevolgen na de ontmoetingen met meneer Steiner (Dan schildert ze niet meer en vangt na 2 jaar aan te nat in natten. Ik heb met open mond staan kijken naar de getemde kunstenares die ineens ontkracht, liever gezegd gecastreerd lijkt. Woedend stond ik naar de prutserige werkjes te kijken.) Het museum heeft de tentoonstelling heel goed gepresenteerd en ook respectvol. En de werken…De directeur van de Kunstacademie in Odense was,25 jaar geleden, een antroposoof die ook dit soort zwaar beladen werken maakte. Ik houd niet van symbolen als ze iets anders betekenen dan wat ze voorstellen. Ik bedoel : dierenriemtekens die hele planetenstelsels in symbool moeten representeren. Figuren die ‘mensheidsrepresentanten’ worden genoemd en herkenbaar zijn aan opgeheven armen en neerwaartse gebaren. Plus alle andere symboliek eromheen terwijl de figuur zelf een stijf, levenloos ding is. Het is zo bedacht. Zo wéttelijk.
Maar deze werken waren wel bijzonder omdat ze VERF waren. Omdat de verf er op gesmeerd was omdat de kunstenaar niet anders kon dan verf laten leven. En sommige beelden waren echt heel indrukwekkend. En weird. Het verschil tussen Hilda af Klimt en een Malevich -als we dan toch in het vergelijken gaan- is dat de subtiliteit van de boodschap bij Malewich over beelden en hun werking en begrenzing gaat. En af Klints’ werk gaat over oertekens die zo in hun tijd thuishoren dat ik bijna niet kan geloven dat zij de beelden door seances doorkreeg. Ronduit intrigerend en, nogmaals, tot het zwaar onbehagelijke aan toe.
Ben gevlucht naar Fiona Tans’ Marco Polo installatie Disorient die ik al kende uit Venetië maar waar in Arnhem iets geweldig extra’s aan werd toegevoegd: Het uitzicht over de Rijn. Azië en Nederland in een beeld bij elkaar gebracht. Snel verder naar het zuiden.
ge-tagged
Een gezelschapspel voor bloggers, zo noemt Kitty de aanbeveling die je kan krijgen van een andere blogger. Er hoort een opdracht bij: zeven dingen vertellen die je lezers nog niet van je weten. En dan ook weer , het liefst 7 bloggers taggen in je eigen weblog. Kitty tagte me.
Okay, daar komt ie dan:
1. Ons dakterras is sinds een week een echt ‘groen dak’, zodat we vanuit onze keuken niet meer uitkijken op een gewoon plat dak, maar op echte zwarte aarde….de grassen en mossen worden binnen een paar dagen geplant….
2. Ooit was ik wedstrijdroeister, heb jaren (!) niets meer gedaan maar ben onlangs door een vriendin overgehaald weer in de boot te stappen.
3. Man Mark vertrekt over een week voor een 4 maanden voettocht. Alles staat in het teken van… www.markloopt.nl
4. Ook was ik ‘boerin’ op een biologisch dynamisch landbouwbedrijf in Denemarken. Ik eet nog zoveel mogelijk biologisch en maak me druk over onze aarde.
5. Ik heb bijna alle afleveringen geluisterd van Kunststof, de laatste 2 jaar.
6. Ben verslaafd aan krant lezen, in het weekeinde liefst drie kranten, in bed, ’s ochtends, met koffie, heerlijk.
7. Coco Rosie, favoriete muziek bij het krantlezen , vooral het nummer waar een liefdesliedje vermengd is met het gepruttel van een koffiezetapparaat.
En dan de tags die zomaar bij me opkomen. Na Marije Verbeeck , ook de site van Mark en meteen ook die van Yvette van der Aa . Zodra ik op meer kom zet ik ze erbij!
verbijstering
Het moet de tijd van het jaar zijn, het enorme verlangen naar zon, naar wandelen, naar met-zonder-jas naar buiten. Ik val van de ene verbijstering in de andere. Kabinet valt, nou ja, dat was te voorzien. Sven Kramer verkeerde wissel. Ook rot natuurlijk. Maar het aller aller ergste vond ik de Wilders meneer voor Den Haag die verklaarde dat cultuur, en dan met name het Philharmonisch Residentie Orkest geen subsidie meer hoefde, dat zij liever kozen voor veiligheid, blauw op straat, en nog iets dergelijks -Meer gevangenissen denk ik-. Maar nog erger, nog absurder vond ik Jeltje van Nieuwenhoven, met een frisse nieuwe look die hier als argument tegenin bracht dat deze orkestleden muziekles geven aan kindertjes en zo bijdragen aan de cultuur van een stad!!!! Kan ze niets beters verzinnen? Is geweldig spelen niet een ENORME bijdrage aan de cultuur van de stad? Moet je er dan kindertjes bijhalen om de invloed evident te maken? Ze boog al mee voor ze er erg in had. Maar ja, leg het maar eens uit aan een dove, hoe muziek kan raken, en troosten, en enrgie kan geven. Zijn er mensen die werkelijke cultuur kunnen verdedigen? Wil de PVV met zijn allen naar Frans Bauer gaan?
Als de PVV werkelijk invloed gaat krijgen dan zal onze sector met mokerslagen uit elkaar getimmerd worden. Dat is niet alleen maar slecht, er mogen best wisselingen optreden en wat invloedrijken verdwijnen. Maar cultuur zal niet gedragen worden, -alle uitingen die kennis, aandacht, betrokkenheid vragen- nog meer nuances zullen verdwijnen, kunst en cultuur zullen verarmen. Gaan we het echt zo ver laten komen?
Het gaat echt niet alleen over hoofddoekjes, het gaat erover dat er iets van ons gevraagd wordt. Dat leven niet alleen maar ‘enig’ is, maar dat ieder van ons voor zich zijn of haar cultuur moet gaan verdedigen. Niet alleen moslims worden slachtoffers, maar vooral heel Nederland zelf.
INSEL HOMBROICH
Een vrijdag zou goed uitkomen. In het kader van onze jaarlijkse excursie ‘avec plaisir’ (dit jaar zaterdag 6 februari) waren we in november al bij elkaar gekomen: Waar zou JIJ nou echt heen willen?
Ik wist het wel. Als er één museum is waar ik graag heen ga, weer of geen weer, ieder jaargetijde, is het wel Insel Hombroich. Dus reden Nirdosh -van Heesbeen- en ik gisteren door een wit landschap om aan te komen in een ‘bezoekersvrij’ parkmuseum. (Er liepen, ergens, nog twee mensen, wij kwamen ze slechts een keer tegen.) Het park, de gebouwen, de ruimte en het waanzinnige genieten in het kijken…alsof we door een schaal van tijd en schoonheid liepen.
Insel Hombroich is zo ingericht dat al je zintuigen tot leven komen. Je ogen, het luisteren, de samenhangen tussen alle werken die te zien zijn, of het nu Khmerbeelden zijn, ijzersterk werk van Yves Kleijn, of Indiaanse veren-wandtapijten. Alles houdt verband met elkaar.
En ja, het cafépaviljoen bood linzensoep en warme dranken.
Wat waren wij gelukkig.
NIEUW JAAR
2 januari.
Het is koud in mijn atelier. De gaskachel staat te snorren, het hele huis slaapt nog zijn roes uit. Het is stil.
Ik zit al een tijdje om me heen te kijken alsof ik hier voor het eerst kom.
Een nieuw jaar.
: Nieuwe werken. : Nieuwe verhalen. : Nieuwe mogelijkheden.
De eerste minuut van dit nieuwe jaar, buiten staand met een shagje in mijn handen om mijn neefje te helpen met zijn knallertjes, heb ik een trek genomen en besloten dat dit jaar in het teken staat van inspiratie.
Niet raar voor een schilder.
Maar goed om mezelf toe te wensen.
En daarbij iedereen dit toe te wensen.
INSPIRATIE
Het kostbaarste , mysterieuste, veel genoemde en o zo kostbare gebeuren.
Er is genoeg van, het ligt voor het oprapen,
als je maar durft.
van een ongekende schoonheid
Met de koorts nog in mijn benen toch afgezakt naar de Pont in Tilburg. Bill Viola’s installaties gepresenteerd in de kleine ruimtes maakten alles goed. Rustig de tijd kunnen nemen voor zijn werk is van het grootste belang. Toen ook nog Fiona Tan’s St Sebastiaan me lange tijd geïntigreerd hield dacht ik dat mijn dag niet meer stuk kon.
Toch nog even naar het Textielmuseum. En daar werd ik verblind door de stoffen van de Japanse, poëtische ontwerper Akira Minagawa. Zijn schetsen en ontwerpen zijn geïnspireerd door scandinavische beeldtaal. Of het nou de japanse invloed, of de scandinavische beeldtaal is , ik weet het niet. Maar de verfijning van zijn stoffen, de beeldende eenvoud raakten me enorm. Nooit gedacht dat textiel me zo kan raken.