Dagboek
een nieuwe bank
Ik heb er genoeg van. Ik ben bijna veranderd in een schone slaapster, zo vaak leg ik mij te ruste op de bank. De bank waarop ik steeds moet liggen is weliswaar min of meer schoon, maar besmet. En omdat ik er genoeg van heb, denk ik, ben ik een meubelzaak ingelopen , die waar ook onze lampen vandaan komen, en heb in 10 minuten een nieuwe bank gekozen. De levertijd is 8 weken en dat vind ik goed. Misschien wordt de bank overbodig tegen de tijd dat ze arriveert maar dan wordt ze een herinnering aan deze rare periode waarin ik dingen leer die ik niet wil leren. Voorlopig kan ik me verheugen op haar entrée over een paar weken.
rozen
‘Beeld van vandaag bij mij:
De rozenvrouw staat op het punt in zingen uit te barsten, een operazangeres, net voor het moment dat
ze tot expressie komt…. nog even … en daar gaat ze. Ik zou niet verbaasd zijn als het schilderij op een
dag geluid gaat maken. Het spreekt de zintuigen aan: ruiken, zien, voelen, en nu nog horen.
Maar het zegt ook: tel je zegeningen, je hulpbronnen, de rijkdom om je heen. Blijf het zien en gebruiken.
Doe niet net alsof je alleen bent.
Veel hé? ‘
Jeanet
Tv Drenthe
Iemand zei….
Kijk eens naar het werk van Christine Kowal Post. Het zal je bevallen.
Het liefst zou ik de hele catalogus integraal op m’n blog willen zetten. Want hij is zoooo goed. Francis Alÿs speelt, denkt, dicht, knutselt en stelt steeds dingen aan de kaak die zo dichtbij zijn dat zijn beelden je recht in het hart raken.
ZIjn fijne schilderijtjes. Hele kleintjes, op paneeltjes ter grootte van een postkaart. Maar zo fijn en aandachtsvol gehanteerd. Heerlijke heldere eenvoud, mooi verfgebruik, kleine poëzie.
Al zijn films raken aan grote zaken. Vooral de film ‘when faith moves a mountain’ waar 400 studenten in witte t shirts met grote scheppen een berg 10 cm verplaatsen door een dag lang al scheppend zand te verplaatsen en hoe enthousiast de studenten daarna over het project praten. Hoe een simpele gedachte, uitgewerkt , een totaalproject wordt.
Zomaar een kleine mini installatie-tje in de expositieruimte. tedere eenvoud, groot verhaal. Zoveel veelzijdigheid en meesterlijke eenvoud bij elkaar was bijna teveel voor me.
Waar?
Brussel, Wiels, Centrum voor hedendaagse kunst vzw tot 31 januarie 2011. Snel gaan.
En bekijk zijn website www.francisalys.com
Sneeuwwitje of de zwarte Madonna
Afgelopen zomer liep Mark door Duitsland, Luxemburg, en vooral Frankrijk richting Montserrat. In zijn kamer hing vooraf aan de reis een kaart met pijltjes en vlaggetjes waarop de plaatsen waar hij zwarte Madonna’s kon vinden. Naast zijn bed lagen stapels boeken met informatie over zwarte Madonna’s. Ik heb het gevolgd, meegekeken en een paar weken meegewandeld. Het gekke is dat ik , behalve de Bernadette in Lourdes, die opgebaard ligt en ‘niet meetelt want niet zwart en niet binnen de traditie’ geen enkel beeldje gezien heb. Alsof het niet voor mij bestemd was. In het Sancerre gebied hebben we vooral genoten van de wijn. In Montsegur was de kerk die dag net gesloten vanwege een uitstapje van de vrouw die de kerk beheerde, en het befaamde Nuria heb ik net niet gehaald in de tijd die voor mij beschikbaar was.
Toch werd ik geïnfecteerd. Een late avond vlak voor zijn terugkeer heb ik Mark ge-sms’t wat die Madonna aan het einde van zijn reis nu voor hem was gaan betekenen. Er kwam een hele dag geen antwoord. Ik was bezig met het bovenstaand schilderij en had haar al de boomvrouw gedoopt. Ze was opgezet gedurende de heetste dagen van het jaar, terwijl mijn oren continu aan het tuteren waren en mijn evenwicht heel wankel. Terug uit de Pyreneën zag ik Romaanse kerkjes voor me, bogen en sterrenhemelen. De boomvrouw wist niet zo goed wat ze worden wilde. Toen kwam Marks antwoord:
Zij waakt over de poort tussen deze en andere werelden. Ze geeft en neemt leven. Ze kan ook boodschappen doorgeven van de ene naar de andere zijde, ook van jezelf voor jezelf, noem het je onbewuste of dat wat je jezelf toe zou wensen van de andere kant. Zo is ze voor mij.Zijn antwoord vertelde me waar mijn werk wel over ging en natuurlijk vaak over gaat. Als of een cirkel rond was. Ik heb veel sterren en strepen weer weggeschilderd, ruimte gemaakt voor de boog, wortels en takken en leven en stilte…
Toen ze af was dacht ik : Zo. Dit is mijn laatste vrouw.
En zo hoor je je te voelen.
Hingabe
De Duitse Happinez viel bij me in de bus. Bij een artikel van Lisette Thooft over ‘Der Schüssel zum inneren Frieden’ is werk van me opgenomen dat een paar jaar eerder ook al in de Nederlandse versie te zien was.
Wel boeiend, deze Duitse versie. Het format is vrijwel hetzelfde als de Nederlandse , maar het is toch weer helemaal anders. De kleuren zijn anders, bruiniger, de opmaak en dan vooral het benutten van ruimte is anders, klassieker. En in mijn geval is er behoorlijk gesneden in het werk waardoor de afbeeldingen een eigen leven gaan leiden. Ook mijn kleuren zijn anders. Donkerder, harder. Wat wel jammer is.
Het maakt wel een beetje nerveus: ik wil graag Duitse gasten welkom heten hier. Maar hoewel ik het goed versta en spreek is mijn Duitse schrijven van erbarmelijke kwaliteit. Poging wagen? Vergeef me de fouten,verbeter me waar nodig:
Liebe Deutsche gäste: Herzlichen vilkommen auf meinen site. Leider schreibe Ich nur in die Holländische Sprache. es ist aber möglich alles überzetst zu bekommen via Google. Viel vergnügen!
gesigneerd, uit New York…
De Proposition (galerie) in New York maakte een paar jaar geleden grote indruk op ons. Het werk dat getoond werd was afkomstig van een nog jonge kunstenaar, Roemeens, Canadees, Amerikaans. De kleine tekeningetjes boden werelden aan vertellingen en bleven me bij. Gelukkig had ik me ingeschreven voor de maillijst van de Proposition, want onlangs werd een nieuwe expositie aangekondigd met het werk van Balint Zsako. Nu mét catalogus. Ik leerde per mail Gregory kennen, die steeds zijn mailtjes ondertekent met ..’Best, Gregory….’ -wat ik heel stoer vind.
Gregory zou me een catalogus sturen. Én Gregory heeft Balint verzocht de catalogus voor me te signeren. Dus kwam, zaterdagochtend, een enorme enveloppe ons huis binnen, met daarin Het Boek. En voorin het boek een wonderschoon tekeningetje met vogel, helemaal alleen voor mij.
een fijne ontmoeting
Tijd voor iets leuks. Hier in Meppel vond vorig weekeinde het ‘internationale poppenfestival’ plaats. Ik was uitgenodigd om een route te lopen en daarmee 3 voorstellingen te bezoeken. Zaterdagmiddag it was. Ná iets Tsjechisch en vóór iets heel vervelend (Nederlands) truukerigs met zand op een verlichte plaat -waar in getekend werd met een enorme saus new age muziek erop kwamen we iets heel bijzonders tegen. Onverwacht integer en boeiend. Volker Gerling uit Berlijn toonde ons zijn daumenkinographie. een prachtige ingetogen presentatie, een verhaal, en zijn werk van kleine duimboekjes met 36 foto’s van mensen die hij fotografeert op zijn ‘wanderungen’. Een half uur lang als een kind gekeken en geluisterd. Geen leuk muziekje, eigenlijk uiterste concentratie op iets waar heel veel aandacht in gestoken is.
Het mooiste van zijn hele presentatie vond ik het meemaken van de essentie van film.
Een familiefoto, vader, moeder, twee kinderen zitten klaar voor de foto. Er wordt een foto genomen, een tweede, drie per seconde en dat 11 seconnde achter elkaar. In deze tijd bewegen de kinderen: bozig begint te lachen, verveeld kruipt terug op moeder ’s schoot, vader en moeder wisselen even snel een glimlach in een flits. Iets wat een foto nooit kan laten zien. Noem het echtheid.
Ik ben later teruggegaan om de voorstelling nóg een keer te zien. Zo blij dat iemand tijd toont. En meer dan de tijd. Hij vertelde dat hij op zijn wandeltochten -begonnen met 3 maanden, rugzak op de rug, aanrechtblad op de buik om zijn kleine kino’s te kunnen verkopen-, ongeveer een daumenkino per week maakt. Dat dit het tempo is, bij hem, voor een ontmoeting die raakt en voldoende doet om de camera te nemen.
Een bijzonder mens.
Precies een jaar geleden vertrok ik naar China. Ik had hoge verwachtingen van de reis , die ik mezelf cadeau had gedaan na drie jaar hard gewerkt te hebben aan tentoonstellingen. De behoefte aan nieuwe beelden was groot. Ik heb mijn ogen uit mijn hoofd gekeken in dat vreemde, drukke , magisch mooie land.
Terug van mijn reis bleef ik oorpijn houden. Mijn vermoeden was dat de lange vliegreis, de hoogte van het gebied waar we een tijd verbleven (4800 meter) en de beten van bloedzuigers me tijdelijk uit evenwicht hadden gebracht. De oorpijn bleef, ook na uitspuiten en druppels. De vermoeidheid bleef ook. Het vermoeden van een virale infectie rees, waarop een reeks bloedonderzoekjes volgden. Af en toe was ik duizelig, veel vaker beleefde ik mijn omgeving alsof ik vanuit een holle ruimte contact moest maken. In april werd ik op een nacht wakker van misselijkheid. Alles om me heen bewoog, de ruimte tolde om me heen, en pas na overgeven en stil liggen met mijn ogen dicht verdwenen de duizeligheden. ‘Stel’ dacht ik die nacht, ‘dat ik dit voor altijd heb. Dan kan ik niets meer. Dan kan ik niet meer naar buiten, niet meer schilderen, koken, leven…’ In een enkel moment werd het me heel duidelijk hoe kwetsbaar en sterk ik eigenlijk ben, als mensenlichaam. Sterk, omdat alles het gewoon doet, al heel lang , en kwetsbaar omdat het kapot kan gaan. Dat een schakeltje uitvalt en alles op slag verandert.
De aanval ging gelukkig na een paar uur over maar oorpijn bleef. Er kwamen nieuwe aanvallen op onverwachte momenten. Het uit evenwicht raken bleef. Harde geluiden doen vaak zeer aan mijn oren…
De ziekte van Meniére. ‘Gebeten door de stresshond’, riepen we alweer eeuwen gelden elkaar toe als iemand van onze groep in Denemarken weer eens door zijn of haar rug ging. (Meestal ‘zijn’ trouwens) . Maria Goos schreef een collumn over haar aanvallen in het Volkskrant Magazine. Ik heb het artikel weer opgezocht. Maria Goos noemt haar Mevrouw Meniére.
http://www.volkskrant.nl/archief_gratis/article1011159.ece/Mevrouw_Meniegrave_re
Ik zal naar haar moeten gaan luisteren.