Het is gelukt. We zijn over. De spullen zijn ingepakt, vervoerd, opgeslagen en zo’n beetje uitgepakt. De boekenkast staat weer vol. Wat een weelde.

We hebben geverfd, geboend, geregeld (vergeet dit punt niet, manmanman, wat hebben we geregeld de laatste maanden) ontdekt, heen en weer gesleept met spullen, bij wijlen ons tussen de dozen bezat, en zo stilletje som ons heen gekeken.

We zijn over. Ik loop door straten die me van vroeger bekend zijn, ik kom hier immers vandaan. Maar alles is anders. Anders dan mijn wereld in Meppel was.
s’ Ochtends als ik wandel zie ik een ander landschap. Ik merk hoe het in mij is blijven leven, de stad.

Het maakt me blij.

Dus op een zondagmiddag rijden we op naar de Pont, waar het werk van Ann veronica Janssens te zien is. Mark maakte een filmpje terwijl ik keek. Ik weet nog hoe ik stond te kijken: de beweging en de kleuren kwamen naar me toe en trokken zich terug. Alsof ik op een kermis stond zonder geluid. Een paar jaar geleden was het ondenkbaar dat ik dit geweld zou kunnen verdragen. En kijk nu: Alleen zien en ervaren. Die stlte ervaren tijdens het kijken was zo fijn. Een feest.

Díe stilte, die wil ik graag terug in mijn nieuwe werk.