Toen in augustus vorige zomer de Ménière in alle hevigheid terugkwam zag ik in dat ik deze aandoening te accepteren heb.
Het niet kunnen rekenen op mijn lichaam bracht me tot het werken binnen mijn eigen intieme cirkel. Ik wilde vrouwen in mijn omgeving onder de loep te nemen om vooral heel erg goed te kijken naar wat ik zag. Naar wat ik werkelijk zou zien en welke abstracties en welke intenties ik zou vinden. Het werk zou de deur niet uithoeven, het zou markt vrij zijn en het proces zelf was er een van kijken en schilderen. Ik dacht, vooraf, dat het eenvoudig zou zijn. Echt waar, dat dacht ik. Het is fijn om naar vertrouwde gezichten te kijken en nog leuker is het om de gezichten hun verhaal te laten vertellen. Om in een verstilde ontmoeting te komen. Eenvoudig is het dus niet.
Ik dacht genoeg rekening te hebben gehouden met wat ons vrouwen zoal bezig houdt, als het over uiterlijkheden gaat. Geen make up, geen sieraden. Geen van allen. Geen lach. Geen verleiding. Ernstige gezichten kijken me aan. Gezichten die ik ook ken als ze in onbedaarlijke lach schieten, en als ze zich concentreren, huilen , boos zijn of gewoon aan niets denken. Bij het nemen van de foto's heb ik hen allen gevraagd om sterk aan 'iets' in de toekomst te denken dat hen bezig hield. In de blik zou de toekomst beschoren kunnen liggen. Ik had hoge verwachtingen.
De groep vriendinnen groeide langzaam maar zeker tot 5 paar ogen die me soms -en dat verbeeld ik me vast- een beetje verwijtend aankijken. Het blijkt confronterend te zijn jezelf door mijn ogen en handen verbeeld te zien. En dat terwijl ik toch echt de contouren van alle vormen bijna wetenschappelijk correct heb vastgelegd. Het blijkt moeilijk om juist 'die wang', 'die blik' 'die rimpels' te zien.
In die zin maak ik vrijwel niemand echt blij.
Hoe kan het dan zijn dat als ik binnen kom in mijn atelier ik de dames opgetogen kan groeten. Ik herken ze. Ik zie absoluut dat ze er nog niet zijn, maar wie ze zijn en wat zij in de ontmoeting voor mij betekenen begint er een beetje op te lijken.
Twee weken geleden kwam de partner van een van de geportretteerden langs en zag, voor het eerst, het geschilderde gezicht van zijn vrouw.
Hij herkende haar ook.
