Na de van Waveren tapes, Berlin Diary, Svyato en de Bellovs wisten we niet zeker of we het nog aan konden: nog meer verloren levens (tegenover dat ene leven dat zich wondermooi in de spiegel herkende ) en het zou teveel zijn. En toen zagen we Flying Anne en ik werd van mijn sokken geblazen. Zo mooi gemaakt, zo liefdevol benaderd, zo herkenbaar.
Dagboek
Hieronder staat een overzicht.
Woest en ledig
…ofwel Joep van Ruiten schreef een fijn stuk over mijn werk in de krant. http://www.woestenledig.com/woestenledig/2012/11/francis-kilian-over-de-tijdloze-kwaliteit-van-oude-kunst-.html
En hij zette me aan het denken. Over wat niet in het artikel genoemd wordt, de kleine woorden waar nog op het laatst mee gegoogeld werd. Was mijn eerdere werk karikaturaal? Zelf zou ik het woord nooit zo in de mond nemen. Ik noemde het schematisch, narratief. Naïef zelfs. Maar karikaturaal. Dat niet. Ik voeg nog maar eens een foto bij van een van de mij zo geliefde schilders: Juist vanwege die vervormingen en juist vanwege het narratieve in zijn werk. Ik denk dat mijn voorliefde voor het laat-middeleeuwse hier een verband mee houdt. En de liefde voor de verf.
Kjell Eirik Killi Olsen: den kjaerlige hekken (Het lieve hek).
leuk feestje met Yin Xiuzhen
Dat roken niet als een deugd maar een zwakte wordt beschouwd weten we allemaal. En dat je steeds minder peukenbakken tegenkomt ook. Maar ik was in China en zag mensen roken. Veel mensen roken. Misschien daarom -en om de sprankelende vitaliteit van haar overige werk- was dit kunstwerk voor mij het hoogtepunt van haar tentoonstelling.
Een heel dorp heeft zitten naaien op deze peukjes. Ze zijn , als je er goed naar gaat kijken, vertederend.
Vertederende peuken.
Tot en met 18 november in het Gronings Museum.