Tijd voor iets leuks. Hier in Meppel vond vorig weekeinde het ‘internationale poppenfestival’ plaats. Ik was uitgenodigd om een route te lopen en daarmee 3 voorstellingen te bezoeken. Zaterdagmiddag it was. Ná iets Tsjechisch en vóór iets heel vervelend (Nederlands) truukerigs met zand op een verlichte plaat -waar in getekend werd met een enorme saus new age muziek erop kwamen we iets heel bijzonders tegen. Onverwacht integer en boeiend. Volker Gerling uit Berlijn toonde ons zijn daumenkinographie. een prachtige ingetogen presentatie, een verhaal, en zijn werk van kleine duimboekjes met 36 foto’s van mensen die hij fotografeert op zijn ‘wanderungen’. Een half uur lang als een kind gekeken en geluisterd. Geen leuk muziekje, eigenlijk uiterste concentratie op iets waar heel veel aandacht in gestoken is.
Het mooiste van zijn hele presentatie vond ik het meemaken van de essentie van film.
Een familiefoto, vader, moeder, twee kinderen zitten klaar voor de foto. Er wordt een foto genomen, een tweede, drie per seconde en dat 11 seconnde achter elkaar. In deze tijd bewegen de kinderen: bozig begint te lachen, verveeld kruipt terug op moeder ’s schoot, vader en moeder wisselen even snel een glimlach in een flits. Iets wat een foto nooit kan laten zien. Noem het echtheid.
Ik ben later teruggegaan om de voorstelling nóg een keer te zien. Zo blij dat iemand tijd toont. En meer dan de tijd. Hij vertelde dat hij op zijn wandeltochten -begonnen met 3 maanden, rugzak op de rug, aanrechtblad op de buik om zijn kleine kino’s te kunnen verkopen-, ongeveer een daumenkino per week maakt. Dat dit het tempo is, bij hem, voor een ontmoeting die raakt en voldoende doet om de camera te nemen.
Een bijzonder mens.
