Mijn weblog is gehackt geweest. Heel erg gehackt, vertelde Hilda me. Daarom zijn alle comments’ off. Daarom zijn er rare tekens achtergebleven in de teksten. Ik ga ze ooit verbeteren, maar niet vandaag. Eigen werk eerst.

De doornenstruik is het atelier uitgesleept. Het werd een onbereikbaar ideaal, dit schilderij. Aan de andere kant van de stroom.  Want wat is het toch: de juiste insteek voor een werk?  Er hoort lucht in te zitten, en een beweging die vasthoudt en tegelijkertijd loslaat.  Zit ik vast: dan direct mijn werk ook en ik sta voor een onverbiddelijke spiegel. Niet leuk hoor. Nu staat er een werk in de hoek van mijn atelier met een mooie witte laag over de voorstelling. O.K., sta daar maar een beetje, denk ik  wraakzuchtig.

Om dan maar iets constructief te doen: de eerste geweldig mooie dag een lange wandeling met als eindpunt Kasteel Nijenhuis. Er heerste een zeer gemoedelijke stemming: suppoosten liepen met emmertjes sop rond om de beelden  wat op te fleuren en we waren niet te beroerd om een handje toe te steken.

Toen zag ik dit boomhutje. En ik werd helemaal verliefd. geen idee wie het gemaakt heeft, ik heb alleen nog maar naar boven gekeken. Een hutje met zelfs haakjes om de ramen te sluiten maar waar geen groot mens in zou kunnen en vermoedleijk ook geen kind. Maar er is een ladder. Er is een weg. Mooier nog zijn de zweedse kleuren van het hutje.

Er komen snel bladeren aan de bomen, dacht ik, er zal prachtig uitzicht zijn.