Onze goede vriend Michaël heeft een beeld gemaakt. Terwijl we het bekeken vertelde hij dat hij het altijd zo gek vond dat een beeld, als het af was, echt iets anders wordt. ‘Mensen zien altijd alleen maar het eindresultaat, ze weten niet half hoe groot het LIJDEN is als je een beeld maakt.’
Juist dit gegeven maakt me steeds voorzichtiger met het bijhouden van een blog over mijn werk. Het lijden is privé. Mijn beslissingen vaak grillig. Mijn werkwijze is een beetje als mijn leven; iets doen, kijken of het klopt, bijstellen of veranderen. Erg intuïtief. Maar het is niet alleen maar intuïtie, het is een soort omgekeerd leren. En het vraagt een enorme concentratie op het werk. In periodes van hard werken valt het me vaak zwaar om mijn tijd te verdoen: wat dat dan ook moge zijn want er zijn uren dat ik niets doe – hoorde Klaas Gubbels dat vertellen in een interview -Kunststof-en heb hem ervoor bedankt-.
Zoiets als naar de film Mamma Mia gaan.
Maar tsja, Michaël had zijn beeld af -hij wel- dus we gingen en het was geweldig leuk en energiek. In Zürich met op een rij een Zwitser, een Zweedse, twee Duitsers en twee Nederelanders die tijdens de pauze en na de film hun herinneringen deelden. Ik vond Abba altijd iets triests hebben, maar Meryl Streep vond ik he-le-maal ge-wel-dig .
Over iconen gesproken.

En ja, ook tekeningen van Louise Bourgeois gezien die zoooo energiek zijn, zoooo helemaal goed