En ineens ben ik midden in de wereld beland. Ook hier in de provincie wordt keihard gesnoeid op de culturele voorzieningen. De moeizame weg die culturele instanties doorgaans begaan wordt hier praktisch opgelost: Saneren tot er niets meer van over is. Ook al geef ik maar een paar uur les op het Centrum voor de Kunsten, ik voel me verbonden met de idee dat iedere gemeenschap een huis hoort te hebben waar cultuur beleden. Waar mensen muziek maken, theater maken, waar kinderen de muzische vakken kunnen leren. Dus houd ik me bezig met ‘de anderen’. “De strategie’. ‘De visie’. Is er nog iets uit te halen? Wat is er al besloten? Waarom zo bruut?
Drie weken actie voeren is behoorlijk pittig, en er zijn momenten dat ik zo in de waan van de crisis zit dat ik even vergeet wat de werkelijke waarde is waar ik zo voor aan het werken ben. Gisteren -er moest nog was gevouwen-bracht Wislawa Szymborska (uitzending Uur van de Wolf ) me terug in mijn evenwicht. Haar levendigheid, haar wijsheid, en de waanzinnige schoonheid van haar gedichten lieten me voelen: Ja.
Cultuur, kunst, is van enorme waarde voor de gehele wereld.
Juist nu.