Venetië was weer prachtig. De stad is mooi. De verwende oude dame , wat voor mij Venetië toch is, had haar deuren geopend voor de Kunsten. En wij mochten dat zien. Het was mijn lustrum. Tien maal de Biënnale biedt mogelijkheid tot vergelijken. Stemt tot nadenken. Illumi-Nazione was de titel. De Zwitserse curator Bice Curriger -ook zeer omstreden in eigen land-heeft mij niet kunnen overtuigen van haar visie op de hedendaagse kunst. Ik verwijs naar een artikel dat een rondgang over de Biënnale beschrijft en waar ik het grotendeels wel mee eens ben. http://www.borzoblog.nl/blog/55-biennale-venetie-1e-dag
Dat neemt niet weg dat door alle vrij koele werken door de curator bij elkaar geharkt mijn denken behoorlijk actief werd. Het leek alsof er bewust gezocht was naar een tentoonstelling die ontroering wilde vermijden. Het geheel werd wat ’tsja’. Landenpaviljoenen daarentegen verrastten mij veel meer dan anders door kwaliteit en presentaties. We zijn in grote Palazzo’s en kleine arbeiderswonikjes geweest. Irac was he-le-maal prachtig, gedoseerd, spraakmakend en erudiet. -Heb geen beeldmateriaal maar ga zien zou ik zeggen0. Door Venetië lopend ineens voor het werk van Tamara Kvesitadze komen te staan en de rustig ademende wereldbol te zien en te horen was geweldig. Escape van het nu? Nee, eerder een poëtische wijze om onze dagelijkse beslommeringen te relativeren.
Nog meer Georgia waren de -paas-eieren die tezamen beelden weergaven uit een ver verleden. Open en buiten voor iedereen zichtbaar, humorvol en stijlvol. het verleden is trouwens erg in . Maakt me naar mijn eigen werk dan weer nadenkend. Hierover later meer.
Deze superman die zich afvraagt wat hij toch verkeerd heeft gedaan heeft me zo doen lachen. Ik houd meestal niet van popart. Toch is het nauwelijks aanwezig zjjn van directe politiek op deze Biënnale, van emoties, van belangen -het ging vrijwel niet over de pijlers macht, liefde, dood,- opvallend in deze tijd. Het baart me zorgen. Waar we dan weer met onze Zwitserse vrienden lang over doorgeboomd hebben. Zij waren juist heel optimistisch. Zijn Zwitsers anders? Vroegen we ons af…
Het Aziatische landenpaviljoen was in haar totaliteit verrassend, boeiend, aandachtig. Van alle werken die ik heb gezien ben ik door de chinezen wel echt en heel erg overtuigd. Het fingerspitzengevoel barst uit alle werken, groot of klein. Deze keramische opstelling was niet alleen suggestief -bloed- maar ook adembenemend mooi en helder. Mijn foto’s zijn niet toereikend , helaas, het is slechts een globaal beeld…
We sloten ons bezoek af met een bezoek aan het eiland waar Anish Capoor zijn giga installatie heeft geplaatst. Het was maandag, er waren veel mensen. Iedereen stond, keek, sprak en fotografeerde dat het en lieve lust was. En het werk, vallend stof, aangedreven door ventialtoren speelde met het het licht dat in de kerk door de ramen naar binnen kwam. De perfecte suggestie van wat wij willen geloven.
Hoe ver kan een mens gaan ?