Vroeger, lang geleden, waren mijn oudere zus en ik tot elkaar veroordeeld. Er was nog niet zoveel televisie en wij kregen van mijn moeder HEMA kladblokjes en een blauwe balpen. We moesten ons maar vermaken. Mijn zus bedacht de leuke dingen. Poppetjes maken en daarbij de kleertjes die je dan met lipjes om de poppetjes heen kon vouwen. Het lukte me nooit. Maar ik kon weer Tina uit de Tina heel goed na apen. En dan kon zij weer heel goed gedichtjes schrijven voor Sinterklaas. Het werd een kleine maar soms keiharde competitie.
Mijn zus was beter op school en ze was sneller, veel sneller dan ik. En terwijl ik me afvroeg of ik wel een kunstenaar kon worden , ooit, was mijn zus allemaal spannende dingen aan het doen in de journalistiek. In de tijd dat ik in Denemarken op een boerderij aan het ploeteren was kon ze me zeggen: ‘Frans, je leeft echt in het Stenen Tijdperk ‘ en dan had ze gelukkig de laatste leuke tijdschriften bij zich. Ze bracht me Kaffe Fasset -een breiwonder- en allerlei laatste nieuwe kunst en cultuur – dingetjes.
Nu wonen we 100 km uit elkaar. Mijn zus doet geen journalistiek meer, tenminste, dat denkt ze. En dan komt ze ineens met de leukste losse vrolijke dagboekwerkjes die ze de hele familie rondstuurt. Beeld en tekst gecombineerd tot de meest grappige observaties en opmerkingen. Op haar verjaardag blijkt dat iedereen die in haar dagboekwerkjes voorkomt zich gestreeld en geëerd voelt. Je zou er zelfs gekke dingen voor gaan doen. Ook mijn puberzonen bewaren zo’n kaartje en dat wil heel wat zeggen.
Kitty stuurde dit kaartje aan Siebe