Afgelopen zomer liep Mark door Duitsland, Luxemburg, en vooral Frankrijk richting Montserrat. In zijn kamer hing vooraf aan de reis een kaart met pijltjes en vlaggetjes waarop de plaatsen waar hij zwarte Madonna’s kon vinden. Naast zijn bed lagen stapels boeken met informatie over zwarte Madonna’s. Ik heb het gevolgd, meegekeken en een paar weken meegewandeld. Het gekke is dat ik , behalve de Bernadette in Lourdes, die opgebaard ligt en ‘niet meetelt want niet zwart en niet binnen de traditie’ geen enkel beeldje gezien heb. Alsof het niet voor mij bestemd was. In het Sancerre gebied hebben we vooral genoten van de wijn. In Montsegur was de kerk die dag net gesloten vanwege een uitstapje van de vrouw die de kerk beheerde, en het befaamde Nuria heb ik net niet gehaald in de tijd die voor mij beschikbaar was.

Toch werd ik geïnfecteerd. Een late avond vlak voor zijn terugkeer heb ik Mark ge-sms’t wat die Madonna aan het einde van zijn reis nu voor hem was gaan betekenen. Er kwam een hele dag geen antwoord. Ik was bezig met het bovenstaand schilderij en had haar al de boomvrouw gedoopt. Ze was opgezet gedurende de heetste dagen van het jaar, terwijl mijn oren continu aan het tuteren waren en mijn evenwicht heel wankel. Terug uit de Pyreneën  zag ik Romaanse kerkjes voor me, bogen en sterrenhemelen. De boomvrouw wist niet zo goed wat ze worden wilde. Toen kwam  Marks antwoord:

Zij waakt over de

poort tussen

deze en andere

werelden. Ze

geeft en neemt

leven. Ze kan

ook boodschappen

doorgeven van

de ene naar de

andere zijde, ook

van jezelf voor

jezelf, noem het

je onbewuste of

dat wat je jezelf

toe zou wensen

van de andere

kant. Zo is ze

voor mij.

Zijn antwoord vertelde me waar mijn werk wel over ging en natuurlijk vaak over gaat. Als of een cirkel rond was. Ik heb veel sterren en strepen weer weggeschilderd, ruimte gemaakt voor de boog, wortels en takken en leven en stilte…

Toen ze af was dacht ik : Zo. Dit is mijn laatste vrouw.

En zo hoor je je te voelen.