Holbein, porträt einer dame mit Eichhörnchen und Star

In mijn atelier liggen Holbein, Van Eyck en Giotto gemoedelijk naast elkaar. Ik had het nooit van mezelf verwacht, die interesse voor de late middeleeuwen -Van Eyck en Giotto- maar het begint een hartstochtelijke affaire te worden. De manier van kijken door deze meesters bevat een kinderlijk genieten van de mogelijkheden van het schilderen zelf. Perspectief in de ontdekkingsfase gemengd met serieus magisch denken fascineert me.

Vorig jaar stond ik in Berlijn tegenover een werk van Holbein -die is van wat later, de renaessance waar ze de wetten van het perpectief al onder de knie hadden en de kleurwaarden gingen onderzoeken- wat zo gruwelijk mooi was dat ik een tijdje vergat te ademen. Ik vind het boeiend te zien hoe de schilder in het werk te zien is , en bij Holbein zag ik vooral zijn ogen, een heel heldere blik die ragfijn ontleedt wat hij waarneemt, bijna objectief en toch weer zo liefdevol weergegeven. Puistjes en oneffenheden van trotse mannen en vrouwen.

Bij Holbein denk ik steeds: de mensen waren best leuk in die tijd..