Parijs

Een weekeinde lang rondshoppen van de ene toptentoonstelling naar de andere. Goed eten, lekker drinken en vooral, vooral de gesprekken erna, ervoor, achteraf. Zeg mij niet meer dat kunst niet raakt. Heftige emoties, intense verwondering, herinneringen, levensverhalen, maatschappelijke relevantie, en de vraag: wat is mijn rol in dit geheel, mijn opvatting, mijn manier.

Nu was de opbouw van ons tripje ook niet mis: beginnen met Louise de Bourgeois in het Centre Pompidou, de dag erna een bezoek aan de tentoonstelling van Sophie Calle in de -oude- Bibliothéque nationale de france, een avondbezoek -het was een knetterdrukke museumnacht in D’Orsay en als afsluiter zondagmiddag Jan Fabre in het Louvre.
Louise Bourgeois :
http://www.urbanmag.be/artikel/1243/my-childhood-never-lost-its-magic-never-lost-its-mystery-never-lost-its-drama
Zoals vorig jaar in new York werd ik wederom meteen bij de strot gegrepen door haar werk. Fris als een hoentje, het had gisteren gemaakt kunnen zijn, straalt haar werk uit de veertig, vijftiger jaren nog steeds een enorme vitaliteit uit. We hebben ons erg druk gemaakt over de psychische gesteldheid van de Bourgeois -Autiste?- Narciste?- en de installaties, schilderijen en beeldhouwwerken nergens op zwakheden kunnen betrappen. Een magische haat-liefde wereld, gruwelijk en menselijk tegelijk, ontegezeggelijk vrouwelijk en strijdbaar, waarbij het gevecht met/tegen de andere sekse, en de eenzaamheid voorop staan. Ga zien !

Sophie Calle
http://www.vn.nl/KunstCultuur/KunstDesign/ArtikelKunstDesign/TakeCareOfYourself-SophieCalle.htm
Al in Venetië afgelopen zomer heb ik deze tentoonstelling kunnen bekijken en ik was verschrikkelijk enthousiast. Nog een keer nu, in Parijs, de enorme bibliotheek die met veel zitplaatsen ruimte en rust biedt om dieper op het probleem in te gaan. De brief van haar minnaar is er een die doet nadenken: Hij verbreekt de relatie met Sophie omdat hij het niet kan laten de drie anderen niet meer te zien. -Vooral die ’trois autres’.- Hij neemt aan dat zij , zoals zij bij het begin van hun relatie heeft gesteld, hem dus niet meer wil zien en verbreekt de verhouding. De brief wordt door 103 vrouwen en een man, geïnterpreteert, geanalyseerd, beantwoord.
Ook nu waande ik me in een soort vrouwenbadhuis, een vriendelijk klinkend maar erg venijnig antwoord op de brief. Het voerde ons tot de volgende vragen:

– Gaat deze tentoonstelling over de intimiteit van de relaties met een oost/west gegeven. Immers, een Islamitisch huwelijk staat een huwelijk met vier vrouwen toe, een westerse alleen de monogame verbintenis.
– Gaat deze tentoonstelling over de macht van de vrouw, de ontmannelijking van de man door onze roep om unieke aanwezigheid van de man, ondanks zijn niet-monogame aard?
– Moeten we ons schamen voor onze soortgenoten die blijken binnen hun professie verre van objectief te reageren?

Ik heb het boek waarin alle 104 reacties klaar liggen voor onderzoek. Bezoekers op de tentoonstelling -best veel stellen- gedroegen zich al na 10 minuten wat flirterig, alsof zij geheimen deelden, elkaar begrepen, en ook wij hadden gespreksstof te over.

Jan Fabre , Louvre, De Engel van de metamorfose
http://d-sites.net/nederlands/fabredossier.htm
Last but not Least. Jan Fabre en de Noord-Nederlandse schilderkunst. Negenendertig zalen. Steeds naast, tussen en boven topstukken uitspraken en associaties van Fabre. Niet zijn eigen pijn, of ervaring, maar zichzelf als medium om wereldgeschiedenis en machtsverhoudingen ter discussie te stellen. Zwaar indrukwekkend. Bij leven een zo grote bijdrage in het Louvre neer te zetten, en voor mij werd ook duidelijk wat de werkelijke bijdrage van Moderne Kunst in de geschiedenis is.