Terwijl ik gisteren bezig was met het monteren van de werken luisterde ik naar een ouder Kunststofinterview met Theo Mackaaij-de maker van het gouden kalf-. Het gesprek ging over zijn kunstenaarschap. Altijd interessant. Zwoegend met panelen die met houtklemmen aan elkaar gezet moesten, en schroeven die net lang en dik genoeg moesten zijn hoorde ik de collega zeggen dat hij het kunstenaarschap niet makkelijk vond. ‘Je moet goed weten wat je doet, want niemand anders vertelt je wat te doen’ ‘Veel commentaar van collega’s krijg je niet want die willen zelf excellereren’ ‘gedoe met geld’ ‘de ervaring dat je al in het vooruit werken toezegt waardoor je jezelf steeds achterna loopt’ en dat was het dan. Niet de gebruikelijke geïnspireerde jubel. En ik geef het toe, het deed me zo goed om een ander vrij neutraal te horen zeggen wat je zo in je eentje tegenkomt in het beroep. Deze missie. Die je eigenlijk alleen maar kan doen als je een beetje gestoord bent.

Ik zat op mijn hurken te werken aan de Madonna, een werk dat ik 2 maanden onder handen heb gehad. Een werk waarin ik geprobeerd heb om de leerling van Rogier van der Weijden weer te benaderen. Een werk waarbij ik me regelmatig afvroeg: waarom doe ik dit?

En nu ze af is weet ik het wel. Ik heb het gedaan omdat ik de behoefte heb aan iets dat mild en sterk tegelijkertijd is. Iets dat de tijd kan doorstaan. En ik heb het gedaan omdat ik technisch beter wil worden.

‘Maak wat je kan, dan maak je later wat je wilt’ stond er boven de ingang van de afdeling drie dimensionaal van Minerva.

10 december zal ik in Zevenaar vertellen over de laatste werken. www.galerie-meander.nl