Soms gaan we naar een concert. Soms gaan we ervoor naar Duitsland, of naar Brooklyn. Hoe gek kan je zijn. Dit geldt in ons geval gelukkig maar voor een klein aantal artiesten die we willen zien en horen. Maar het blijkt voor geharde concertgangers heel gewoon. Gent is gelukkig vlakbij. Maar we zaten tussen Spanjaarden, Finnen, zelfs een Mexicaan. ‘Once in a lifetime’ gold voor velen, zeker voor de jongeren. Hoewel we heel goed zaten -het zitten was jammer- nam M. me mee na de pauze naar het middenpad vooraan. Dat was al een hele verbetering en bovendien zaten er echte geroutineerde fans om ons heen. Er werd wat overlegd , er werd gewezen naar het podium en er werden veel filmpjes gemaakt voor youtube. En zo gebeurde het dat ik ineens, tijdens het applaudiseren voor weer een mooi nummer helemaal vooraan stond. En met ons nog een paar honderd mensen die van hun stoelen waren gekomen en dichter bij het podium wilden zijn. Lekker helemaal blij zijn om de nummers die in ons huis al jaren gedraaid worden en die ook allemaal weer eigen werelden zijn geworden.

Een oude heer die zingt. Eigenlijk een dichter die met muzikale begeleiding  zijn teksten laat horen.