Beathe Hofsted en Susan Østigaard (deens- noorse productie).

Nog maar drie weken af, is deze documentaire over een indiaas meisje uit de laagste kaste die zich door te boksen een baan wil krijgen en zelfstandig wil worden. Vier jaar lang volgden de documentairemakers dit meisje van haar 16 de tot haar 20 ste. En het gaat momenteel 'extremely well' met haar. Het is een van de twee films die ik donderdag meekreeg van de IDFA, maar hij was inspirerend genoeg. Ademloos van begin tot het einde. Het meisje is een geweldige cast. Een enorme fighter, niet alleen in de ring. Is deze Thulasi. En ook iemand die zich bewust is van haar kwaliteiten in dat rare India. En staat voor waardigheid. Inspirerend bewonderenswaardig.

Achteraf ging het gesprek over de vraag of de makers haar geholpen hebben. Hoe graag je dta als kijker al wil doen. En dat ze vermoedelijk wel toch echt lesbisch zal zijn, hoewel dat niet duidelijker wordt dan wat grappen tussen de vrouwen onderling.

Zelf werd ik geconfronteerd met eigen ervaringen van mensen om me heen die zich door weerstand heenvechten. Dat vechten an sich niet mooi is om te zien, maar wel als het een moreel doel dient. Wat het doet in deze documentaire.  Deens Noorse makelij. Alweer de Denen.

Steeds die Denen.