Na de van Waveren tapes, Berlin Diary, Svyato en de Bellovs wisten we niet zeker of we het nog aan konden: nog meer verloren levens (tegenover dat ene leven dat zich wondermooi in de spiegel herkende ) en het zou teveel zijn. En toen zagen we Flying Anne en ik werd van mijn sokken geblazen. Zo mooi gemaakt, zo liefdevol benaderd, zo herkenbaar.