Carice van Houten bij Zomergasten zitten in een prachtig outfitje, heel mooi retro met kantjes en haar haar was een beetje na-oorlogs en haar gezichtje was zo mooi en haar interviewster had ook al van dat naar achteren geslagen haar met een toevallige lok die steeds naar voren viel. Nét had ik het begin voor een groot portret opgezet en was meteen op de ogen aangevallen, grote ogen die een hele ruimte moeten ‘nemen’ zonder dat ze grijpen. Echte ogen. Niet een gelijkend portret.

Toen dacht ik: Is het nu toeval ? Dat het haar voor deze vrouw  óók een beetje na oorlogs moet worden en haar bloesje van kant? Of heerst er een algemene heimwee naar een vorm van fijnheid ? Carice van Houten hield een pleidooi voor esthetiek die samenviel met haar eigen woorden en verschijning. Haar belangrijkste opmerking, in mijn ogen, was dat een film als ‘das Leben des Anderen’ er helemaal op gestyled was om alléén maar via de rechterhersenhelft opgenomen te worden. Ik had er graag meer over gehoord.

…wordt vervolgd…