Van Galerie Hein Elferink kreeg ik kaartjes voor Art Amsterdam. Handig, ook met heel voordelige treinkaartjes , dus hoewel druk , ik ging. Leuke ontmoetingen heb je altijd op de Art Amsterdam. Met echte mensen dan. En ontmoetingen met werk. Twee uur heb ik gelopen en gedwaald en gezocht en bekeken. Mijn neus achterna. Steeds weer viel mijn oog op iets maar wilde niet rustig worden. Tot ik bij Galerie Kranendonck voor de foto’s stond van Stephane Couturier.

Het zijn natuurlijk schilderijen, maar dan gefotografeerd. Het gaat over verval, verleden, doorkijken en ritme, kleurencombinaties. Ben een aantal keer teruggeweest, en heb mijn geld nog staan tellen. Want hoewel ik kan formuleren waar het over gaat, ik kan het niet bevatten, het werk is sterker dan de elementen waaruit het opgebouwd is. Het vraagt een rustig bankje om op te zitten niksen en dan te kijken, het werk, al haar werk biedt een enorm kijkplezier.

En dat viel me op: er waren weer modes te ontdekken -lekkere dikke olieverflagen als composities- er was veel heel veel figuratie maar her en der doken weer meer formele werken op. Er waren moedige stands en er was geslijm, geschmier, herhaling…maar waar heb je dat niet?