Er zijn werken waar ik omheen draai, waar ik wél en niet aan wil werken.Waar ik het liefst mee wacht. Of waar ik allemaal dingen voor verzin: Ik moet eerst met alles helemaal klaar zijn. De juiste muziek en de juiste rust hebben. Geen lessen aan mijn hoofd, excursies moeten geweest zijn. Kortom: het ideale tijdstip. Tot ik mezelf toe wil geven dat ik er gewoon niet aan wil en dat het tóch dit werk is dat ik moet maken. Dus zit ik al een week aan een doornenstruik. De bekende brandende doornenstruik die opeens begint te praten duikt steeds op in mijn hoofd terwijl het daar niet over gaat. Tenminste dat neem ik mezelf voor. Niet die struik!.
En toch, eindelijk echt in de doornenstruik gedoken wordt het een gedicht, een verhaal, en langzaamaan ontstaan er ook hele kleine roze knopjes tussen de takjes.

En ja, als ik mijn koffie drink en naar buiten kijk zie ik dat in de grote rozenstruik voor ons raam ook hele kleine knopjes zichtbaar worden.